Dwudziesty czwarty

ANDREAS

********

Widziałem odbicie własnej twarzy w jej pełnych strachu oczach. Nie wyglądałem zdrowo, raczej jak wariat, ale nie mogłem poradzić zupełnie nic na targającą mną złość, bo to, że wciąż napomykała o Petrze, doprowadzało mnie do szału! Szczególnie, gdy wspominałem to, co wydarzyło się wcześniej...

Poczułem twardość betonowego słupa dopiero wtedy, gdy moja pięść odskoczyła pod wpływem uderzenia, wybuchając piekącym bólem. Tynk posypał się gęsto, znacząc włosy Laury i uświadamiając mi przerażającą prawdę o tym, że trafiłem tylko centymetry nad jej głową... tak blisko tej ukochanej twarzy.

Osunęła się na podłogę, lecz ja nie zamierzałem jej przepraszać, ani pocieszać. Musiałem uciekać. Odejść i zostawić ją, zanim zrobiłbym coś jeszcze głupszego, bo w tamtym momencie szalały we mnie niepohamowane emocje.

Wpadłem do pokoju oddychając ciężko i potykając się o własne nogi. Jedno spojrzenie wystarczyło, bym upewnił się, że byłem tam całkowicie sam. Dobrze, że Wank jeszcze nie wrócił — nie chciałem, by oglądał mnie w takim stanie... 

Szybko zdjąłem buty, porzucając je byle gdzie i tak samo pozbywając się przepoconych ciuchów. Schroniłem się pod prysznicem, by zmyć z siebie brud i coś jeszcze... poczucie winy. Targałem się za włosy, gdy gorąca woda parzyła mi skórę do tego stopnia, że musiałem zaciskać zęby. 

Na Petrę wpadłem przypadkiem, rano — zaraz po naszym powrocie z górskiego domku. Musiała mnie śledzić, bo gdy trener wysłał mnie na przymusową przebieżkę po lesie, ona już tam była.

Usłyszałem, że ktoś biegł za mną, więc zwolniłem tempo, oglądając się za siebie — byłem niemal pewien, że to jeden z kumpli podzielił mój los tych, co to pyskują Schusterowi z samego rana. Myliłem się...

Wzrok ześlizgnął mi się po uśmiechniętej twarzy Petry, a wtedy zacisnąłem powieki i obróciłem się gwałtownie, stając w miejscu. Buty zaryły w wilgotnej ściółce i zachwiałem się, gdy ona po prostu się przy mnie zatrzymała, obserwując moją reakcję.

— Co ty tu robisz? — spytałem zbyt głośno, by ukryć złość.

Jej brwi powędrowały w górę, a dłonie wsparła na biodrach, całkowicie manifestując swoją kobiecość. Oddychałem głośno i nie było to wcale spowodowane zadyszką.

— Biegam — odparła tylko, zrywając się z miejsca.

Patrzyłem za nią, przebierając nogami na miękkim podłożu. Jej sztucznie jasne włosy migały w świetle poranka, ocierając się o plecy. Wiedziałem, że były dziwne w dotyku — wiele razy wplatałem w nie palce i nieodmiennie mi się to nie podobało, ale wtedy nie koncentrowałem się przecież na jej braku naturalności. Inne jej zalety przyciągały moją uwagę...

— Zaczekaj — krzyknąłem i dogoniłem ją, mocnym ruchem odwracając w swoją stronę.

Spojrzała na moje palce, które zacisnęły się na jej ramieniu i potem z powrotem na mnie, a jej czerwone usta wygięły się w krzywym uśmieszku. Natychmiast zabrałem dłoń.

—  Mogę ci w czymś pomóc? — jej ton zabrzmiał dwuznacznie, albo to ja już wszędzie widziałem jakiś podtekst.

— Nie waż się zamienić ani słowa z Laurą — ostrzegłem ją, czując tą przewagę fizyczną, którą nad nią miałem, a to dodało mi pewności siebie. — Po prostu się do niej nie odzywaj.

Perlisty śmiech poniósł się po lesie, co wzburzyło mi krew — śmiała się ze mnie! Musiałem zacisnąć pięści i miałem ochotę w coś uderzyć... najlepiej w drzewo, i to mocno.

— A więc nazywa się Laura? — zaszczebiotała jak nastolatka, którą przecież nie była. — Jest ładna? Musi być... Wszystko, co najlepsze dla genialnego Wellingera, prawda?

Denerwowało mnie w niej wszystko — prześmiewczy ton stylizowany na zwykłą pogawędkę i to, że stała tak blisko, dosłownie podsuwając mi biust pod nos. Patrzyłem jej prosto w oczy, rzucając nieme wyzwanie: piśnij Laurze słowo, a pożałujesz.

— To nie twoja sprawa — warknąłem, odskakując, bo jej dłoń zaczęła sunąć w górę mojego ramienia, znacząc skórę tymi długimi paznokciami, których ostrość dobrze znałem. — Nie dotykaj mnie!

Szła w moją stronę, a ja cofałem się jak jakiś przestraszony gówniarz, sparaliżowany mocą jej spojrzenia i potęgą tego zwierzęcego magnetyzmu, który miała albo wrodzony, albo idealnie wyuczony.

Zacisnęła mi dłoń na gardle, gdy plecami wpadłem na drzewo. To była groteskowa sytuacja, ponieważ... byłem facetem, do licha! Robiła ze mną co chciała, kierowała mną wedle swojej zachcianki, a ja mogłem tylko opierać się o pień i nie byłem w stanie się jej sprzeciwić.

— Ale ty uwielbiasz mój dotyk — wymruczała mi do ucha, ocierając się o mnie najbardziej sugestywnie, jak się tylko dało. — Prawda, Andi? Mój mały Andi już nie jest taki mały.

Zacisnąłem powieki. Laura! Myśl o Laurze! Jest taka spokojna, niewinna... Nie poświęcisz tego dla jednego wyskoku z Petrą. Ona chce cię wykorzystać, żeby potwierdzić to, że ma władzę. Jest obrzydliwa, prawda? Nawet jeśli dotyka w taki sposób, że tracisz zmysły...

Odepchnąłem ją, zbierając resztki silnej woli. Zachwiała się, bo to było niespodziewane... Sekundy wcześniej prawie wsadziła mi język do gardła, a dłoń do spodni. Była okropna! Chciałem świętego spokoju i żeby te wszystkie baby wreszcie się ode mnie odczepiły! 

— Nie dotykaj mnie już nigdy więcej! — krzyknąłem, rzucając się do ucieczki. — Skończyliśmy ze sobą!

 Zmrużyła oczy, a jej twarz zmieniła wyraz na złośliwy. Była niesamowitą aktorką i tego bałem się najbardziej.

— Jeszcze sam do mnie przyjdziesz! — krzyknęła za mną, ale udawałem, że nie słyszę. — Już niedługo, Wellinger! Nie zapomniałeś o mnie wcale, widzę to w twoich oczach. Nigdy o mnie nie zapomnisz. Nigdy!

Wybiegłem z lasu i pozwoliłem nogom, by wiodły mnie przed siebie, byle dalej od tej przeklętej kobiety, która kiedyś skusiła mnie i wykorzystała moje niedoświadczenie, tworząc obraz człowieka, jakim się stałem — byłem dwoma osobami w jednym ciele. 

Andreas pierwszy był łagodny i dobry, chciał rzucić Laurze świat do stóp za jeden uśmiech, za radosny blask oczu, za te wszystkie piękne chwile, które mi podarowała. 

Niestety, był też Andreas drugi — porywczy, nieprzewidywalny i niegodny zaufania. Andreas Petry. To przed nim chciałem uchronić Laurę, żeby nie musiała cierpieć, gdyby moja silna wola uległa wpływowi tej diablicy. 

Wiedziałem, że będzie chciała ponownie mnie uwieść — widziałem to w jej oczach i zachowaniu. Uważała mnie za swoją własność, maskotkę, którą można ściągnąć z półki dla zabawy, a później rzucić w kąt, wykorzystaną i niepotrzebną.

Musiałem trzymać się od niej z daleka. Potrzebowałem Laury jak jeszcze nigdy wcześniej, by zająć szalejące myśli tym, co naprawdę kochałem. Petra mąciła mi w głowie, a ja byłem tylko słabym facetem i czasami nie wiedziałem już czego chcę — zaspokojenia tego głodu, który mnie trawił czy najprostszego szczęścia w ramionach dziewczyny, która mi zaufała?

Dlatego chciałem ją odnaleźć, i to jak najszybciej. Wiedziałem, że będzie w budynku, robiąc zdjęcia z ukrycia, bo taka właśnie była... Pędziłem do niej jak wariat, spragniony najmniejszego nawet dotyku i gdy już ją zobaczyłem, nie mogłem się powstrzymać. Chwyciłem jej dłoń, pociągnąłem i uwięziłem drobne ciało między betonowym słupem a sobą, nakręcając się jeszcze bardziej. Włożyłem w ten pocałunek całą swoją pasję i złość, ale czułem, że nie odwzajemniała tych uczuć. Była jakaś spięta...

Zapytała gdzie byłem i wtedy dotarło do mnie, że musiałem ją okłamać. W jej wzroku była podejrzliwość i pewnego rodzaju wyrzut — to wyprowadziło mnie z równowagi, choć dobrze wiedziałem, że jej domysły były prawdziwe. Nie chciałem się do tego przyznać sam przed sobą, nawet gdy spytała wprost czy widziałem Petrę...

Poniosło mnie... Miałem już nigdy nie zapomnieć tego strachu w jej oczach, gdy podniosłem pięść, uderzając nią w słup... a później uciekłem, jak zwykły tchórz, którym rzeczywiście byłem.

LAURA

******

Petra, Petra, Petra, Petra, Petra, Petra... 

Powtarzałam to niczym mantrę, gdy leżąc bez sił na materacu wracałam myślami do naszego niespodziewanego spotkania — miałam nadzieję, że przyzwyczaję się wreszcie do tego imienia i przestanę odczuwać ten dreszcz przeszywający moją skórę za każdym razem, kiedy jej twarz stawała mi przed oczami.

Ona była taka piękna... i zupełnie inna, niż to sobie wyobrażałam. Myślałam, że będzie jakąś wyuzdaną, plastikową lalą, a ona... czy to jest w ogóle możliwe... wydawała się dobra.

Pomogła mi i podniosła na duchu, choć przecież nie wiedziała kim byłam. Nie mogła wiedzieć. Dlaczego miałabym jej nie lubić? Aha, no tak. Miała mojego chłopaka zanim ja zdążyłam go poznać... Czy to był powód do nienawiści? Czy miałam prawo oceniać ją tylko dlatego, że wpadł jej w oko Andreas? Powinnam być szczera sama przed sobą — mało było kobiet, które nie zwróciłyby na niego uwagi, szczególnie po tej wielkiej przemianie fizycznej jaką przeszedł.

Poczułam do niej sympatię, zanim poznałam jej imię. Zrobiła na mnie dobre wrażenie i ciężko było mi znów źle o niej myśleć. To tylko kobieta. Ogarnij się i zapomnij o niej. Andreas cię kocha — tyle razy ci to powtarzał! Czego jeszcze chcesz? Nie wymagaj od życia za wiele, bo wcześniej nie miałaś nic! 

— Tak! Tak zrobię — powiedziałam pod nosem, zrywając się z łóżka.

Otarłam zaschnięte łzy i wślizgnęłam się do małej łazienki, by napełnić wannę gorącą wodą i zrelaksować się przed nadchodzącym bankietem, na który nie chciałabym wcale pójść, gdyby nie kategoryczny rozkaz trenera.

Zatonęłam w białych oparach i zamknęłam oczy, uśmiechając się delikatnie i dodając sobie otuchy — chciałam pokazać Andreasowi, że obszedł mnie jego atak, pomimo tego, że tak naprawdę drżałam w środku na samo wspomnienie.

 

***

— Na chorągiewkę Schustera, ależ się postarali! — zdumiony i pełen podziwu głos Sabine rozbrzmiał mi nad uchem, gdy pochyliła głowę, wchodząc tuż za mną do wielkiej sali bankietowej.

Rzeczywiście, było na co popatrzeć. Uwagę przyciągał szczególnie suto zastawiony stół, który królował w dalszej części pomieszczenia oraz mały podest, a na nim jakiś elegancki zespół muzyczny. Wszyscy goście mieli na sobie stroje wieczorowe — mężczyźni czarne smokingi i błyszczące bielą koszule, a kobiety obowiązkowe suknie, z których jedna była piękniejsza od drugiej.

— Wyczuwam zbytek pieniędzy — szepnęłam do Sabine, ale ona wydawała się mnie nie słyszeć. — Mogliby oddać mi trochę na nowy aparat.

Toczyła ciekawskim wzrokiem po zgromadzonych gościach, stając na palcach, choć przecież była wyższa od większości kobiet i prawie połowy mężczyzn.

— Pączuszek, trzymaj mnie, bo przysięgam, że zejdę na zawał! Słowo daję! — wyrzuciła z siebie nagle, niczym karabin maszynowy, wpatrując się w jakiś punkt nad głowami i ściskając mój łokieć.

Nie mogłam dojrzeć powodu jej wzburzenia, bo byłam zwyczajnie za niska. Posłałam jej zdezorientowane spojrzenie, zagryzając jednocześnie wargę — jej paznokcie wbiły mi się głęboko w skórę i... to bolało!

— Sabine, nie wiem...

Nie zdążyłam jej nic powiedzieć, a już mnie puściła i żwawym krokiem pomaszerowała na środek sali. Ruszyłam za nią czym prędzej, bo ten tłum trochę mnie przerażał. Przy Sabine czułam się pewniej, szczególnie w tej obcisłej sukience, której założenie na mnie wymusiła.

Stłumiłam parsknięcie, gdy mignęła mi przed oczami wysoka sylwetka, która mogła należeć tylko do jednej osoby — przecież nikt inny nie założyłby do garnituru... soczyście pomarańczowej czapki z małym, śmiesznym pomponikiem. Wank był prawdziwym mistrzem w kreowaniu własnego wizerunku!

 — Andreas, pozwól proszę ze mną — zwróciła się do niego bardzo oficjalnie, przez co na początku nie był pewien czy rzeczywiście o niego chodziło.

Wskazał palcem na siebie, unosząc brwi w geście zdziwienia, a ona pokiwała głową — jej mina była pełna żądzy mordu, więc Wank pośpiesznie przeprosił starszą parę, z którą rozmawiał i pośpieszył za nią. Tamci ludzie wymienili rozbawione spojrzenia — widocznie ich także dziwiła zimowa czapka na jego głowie.

Nie słyszałam jak bardzo Sabine zwymyślała go za ten modowy nietakt, bo postanowiłam zostawić ich samych. Ruszyłam przez tłum w poszukiwaniu jakiegoś cichego miejsca, a aparat w mojej torebce ciążył mi niezmiernie, domagając się zdjęć.

Śmiechy i urywki rozmów mnie ogłuszały, co jakiś czas ktoś szturchał łokciem lub popychał przez przypadek. Poczułam się spięta i zagubiona. Chciałam, by Sabine wróciła i dała mi jakieś wskazówki — gdy spytałam trenera o to, co konkretnie miałabym robić tego wieczora, odpowiedział prosto — zdjęcia.

Pomocny był, nie ma co... Brylował w towarzystwie, posyłając wyćwiczone uśmiechy i ukłony, a w jego ręce kiwał się niebezpiecznie kieliszek szampana, zapewne nie pierwszy. 

Wydęłam wargę, siadając samotnie w odległym kącie pomieszczenia, gdzie rozstawione były wygodne fotele. Zatonęłam w jednym z nich, czując ulgę, bo zbyt wysokie obcasy były dla mnie nie lada wyzwaniem, co objawiało się ogromnym bólem stóp i mięśni. Grymas przeciął moją twarz, gdy dotknęłam lekko spuchniętych palców — za jakie grzechy?!

— Czy to miejsce jest wolne? — spytał Richard, który pojawił się znikąd tuż za moim prawym ramieniem i odrobinę mnie przestraszył.

Zanim zdążyłam chociaż uśmiechnąć się na jego pytanie, on już siedział przy mnie zadowolony, kiwając na kelnerkę, która przechodziła właśnie niedaleko nas. Dziewczyna z szerokim uśmiechem podała nam szampana w mrożonych kieliszkach. Bąbelki wyglądały zachęcająco, podobnie jego lekko różowa barwa. Richard kiwnął mi głową.

— Twoje zdrowie, mała!

Niepewnie upiłam łyk, a nieco cierpki smak natychmiast rozlał się po moim języku, sprawiając, że się uśmiechnęłam. Był dobry! Skończyłam pić dopiero, gdy w kieliszku pokazało się dno. Zawstydziłam się, badając reakcję Richarda. 

Patrzył na mnie, a rezolutne ogniki w jego ciemnych oczach błyszczały wesoło i wyglądał jak chłopiec, który planował jakiś wyskok.

— Zestresowana? — parsknął, dopijając swój szampan, a ja odetchnęłam z ulgą, że się nie wygłupiłam.

— Potwornie! — przyznałam szczerze, odstawiając kieliszek na blat.

— Golnij sobie jeszcze jeden — poradził, wzruszając ramionami.

Potrząsnęłam głową, choć zdecydowanie miałam ochotę na więcej tego dobrego napoju. Dużo więcej! Nie widziałam Andreasa odkąd... odkąd tak bardzo mnie przestraszył. Nawet Petra wyleciała mi z głowy, bo on był ważniejszy i... no cóż, widocznie ja nie byłam równie ważna dla niego, skoro nawet nie zamierzał mnie przeprosić.

Powinien to zrobić. Nie byłam zbyt dobra w męskich sprawach, ale wydawało mi się, że mężczyźni często wpadają w złość i ją odreagowują, więc gdy nieco ochłonęłam, jego zachowanie wydało mi się nawet zrozumiałe — co nie zmieniało faktu, że oczekiwałam jakiegoś słowa wyjaśnienia.

— Mogę powiedzieć ci coś szczerego? 

Pytanie mnie zaskoczyło, ale zgodziłam się, kierowana ciekawością.

— Musisz wyluzować, Laura. Jesteś okropnie sztywna!

Gdybym była normalną dziewczyną, to mogłabym rzucić mu lekceważące spojrzenie i zostawić go samego, bo ta uwaga dotknęła mnie, i to bardzo. Zasmuciły mnie jego słowa — wiedziałam, że tak było, a on tylko to potwierdził.

— Przepraszam — wymamrotałam, wygładzając palcami materiał sukienki, który zmarszczył mi się na biodrach. — Nie powinnam tu być. Gdyby nie trener...

Nachylił się w moją stronę szybciej, niż mogłam się spodziewać. Drgnęłam, gdy jego dłoń nakryła moją i zaniemówiłam. Spojrzałam na niego, całkowicie zaskoczona.

— Zle mnie zrozumiałaś — wyjaśnił, a jego dotyk zaczął grzać moją skórę, co było dziwne i trochę niezręczne, choć... całkiem przyjemne. — Jesteś wspaniała, ale nie pozwalasz ludziom tego widzieć. Chowasz się za tymi swoimi włosami, patrząc niepewnie, więc oni cię ignorują. Tak nie powinno być...

 Uniosłam brwi, a sens jego słów docierał do mnie bardzo powoli. Bliskość naszych twarzy pozwoliła mi wyczuć alkohol w jego oddechu, który mieszał się z moim, gdy szybko oddychałam. Czerwień zabarwiła moje policzki i bardzo pragnęłam ucieczki, choć zdałam sobie sprawę z tego, że właśnie powiedział mi to, co chciałam wiedzieć — ktoś mnie dostrzegł. Ktoś inny, niż Andreas.

— Jestem sobą... nie umiem tego zmienić — wymamrotałam tylko, delikatnie wysuwając dłoń z uścisku, ale mi na to nie pozwolił.

Bąbelki zaczęły uderzać mi do głowy, a pomieszczenie zawirowało lekko, więc zmrużyłam oczy. Wszystkie głosy zlały się w jeden donośny i potężny szmer, który narastał stopniowo i falował. Było bardzo gorąco.

— Nie musisz się zmieniać. Zabaw się i rozerwij, jeśli masz okazję — jego mocny głos kusił moje stępione zmysły i nagle ten pomysł wydał mi się bardzo ciekawy. — Ja oferuję swoje ramię...

— Ramię? — zachichotałam, co nie zdarzało mi się zbyt często.

Pokiwał głową zdecydowanie, znów machając na kelnerkę.

— Do tańca — wyjaśnił, podając mi kolejny kieliszek. — Tylko mi nie mów, że nie znasz tego sławnego tancerza o nazwisku Freitag!

***

Upiłam się. Nie wiem kiedy to się stało, ale już kilkanaście minut później szalałam na parkiecie, całkowicie zapominając o wstydzie, pracy, a nawet o... Andreasie.

Richard tańczył wspaniale, a może tylko tak mi się wydawało, bo byłam do tego stopnia odurzona, że końcówki własnych włosów uderzające mnie w twarz przy obrotach sprawiały mi wielką radość.

Nigdy wcześniej tak nie tańczyłam. Nigdy wcześniej tak się nie czułam. Nigdy wcześniej... nie byłam tak upojona. Uśmiechnięta twarz Richarda wirowała mi przed oczami, gdy po obrotach przechodził do przechylania mnie aż do samej podłogi.

Miałam jeszcze jakieś poczucie przyzwoitości, więc od czasu do czasu wyrywałam dłoń z uścisku, by poprawić opadające ramiączka sukienki. Nie czułam oczywiście wstydu — tańczący wokół ludzie wydawali mi się bardzo przyjaźni i ogólnie wyluzowani. Nie zwracali na nas większej uwagi, bo sami zachowywali się bardzo podobnie. Ten szampan był jednak mocny, musiałam to przyznać.

Nagle przeszedł mnie dziwny dreszcz i otrzeźwiałam nieco, pokonując zawroty głowy. Wiedziałam co to znaczyło — Andreas był w pobliżu, i co więcej, musiał mnie widzieć. 
Chwyciłam się ramion Richarda, zmuszając go, by przestał mnie obracać. Gęsia skórka, motyle w brzuchu. On gdzieś tam był! Tak właśnie było... Pojawił się nagle, górując nad Richardem i mną, a jego gniewna mina nie wróżyła niczego dobrego.

Uśmiech zbladł na mojej twarzy, gdy obaj mierzyli się wzrokiem przez kilka sekund, a Richard całkowicie niepotrzebnie wciąż trzymał w uścisku moją dłoń. 

— Odbijany — warknął Andreas, ciągnąc mnie za łokieć.

Nie podobało mi się to, ale nie chciałam robić zamieszania na środku parkietu, tym bardziej, że gdzieś w pobliżu mógł kręcić się trener. Wyswobodziłam rękę z uścisku Richarda i posłałam mu przepraszające spojrzenie, choć nie zwracał na mnie uwagi, bo jego oczy utkwione były w koledze.

Jeszcze przez chwilę sztyletowali się wzrokiem, a później Richard ustąpił i odszedł, luzując kołnierzyk koszuli. Szarpnęłam ręką, chwiejąc się lekko. Nie zdążyłam zaprotestować, gdy Andreas zaborczym gestem ścisnął mnie w talii i pociągnął w stronę wyjścia.

***

— Co to miało być? — spytał, zatrzaskując za nami drzwi pokoju. — Teraz prowadzasz się z Freitagiem?

Nabrałam powietrza do płuc, gotując się na odparcie ataku, ale zwyczajnie... zabrakło mi słów i opadły ręce. Nie poznawałam tego Andreasa. Nie podobał mi się wcale, choć powinnam pewnie piać z zachwytu, bo był widocznie zazdrosny o mój taniec z Richardem. Wolałam go w starej wersji, a jakiś cichy głosik mówił mi, że byłam bardzo ślepa nie zauważając tych jego wad.

— To był tylko jeden taniec i nie rozumiem o co ci chodzi — wytłumaczyłam, zakładając ręce w obronnym geście. — Miałam czekać wieczność w samotności, zanim ty łaskawie zechciałbyś się mną zainteresować?

Gdy tylko te słowa opuściły moje usta stwierdziłam, że siebie również nie poznawałam. Co za język! Co za odwaga! Sam Andreas wydawał się być pod wrażeniem, bo chwilowo tylko patrzył na mnie z napięciem.

— Miałem rozmowę ze sponsorami w sprawie Soczi — odparł cicho, a jego ramiona opadły nieco, gdy powoli się rozluźniał. — Przez cały czas myślałem tylko o tobie, chciałem jak najszybciej się z tobą zobaczyć. Wiedziałem, że będziesz się czuć zagubiona w tym tłumie opasłych baranów i ich żonek. Musisz mi wybaczyć, bo...

Urwał, gdy zbliżyłam się do niego, obejmując w pasie i przytulając twarz do jego piersi. Zacisnęłam ramiona i odetchnęłam głęboko, czując tą niesamowitą bliskość i bezpieczeństwo — tak, to był mój Andi i powinnam puścić w niepamięć nasze wcześniejsze sprzeczki. Nie dopuszczałam do siebie myśli, że mogłabym go stracić i nie mieć możliwości czucia tego, jak jego serce biło w tak samo szybkim rytmie jak moje.

— Nie chcę się z tobą kłócić — wyznałam w stronę jego koszuli. — Musimy wyluzować.

Jego zdziwiony śmiech poniósł się ponad moją głową, więc podniosłam wzrok i dopiero wtedy mogłam wreszcie wpatrywać się w te na powrót wesołe, niebieskie oczy nieskażone złością i agresją, choć wciąż nieco obrażone. 

— Wyluzować, powiadasz? Skąd ci to przyszło do głowy? — chciał wiedzieć, a ja wzruszyłam tylko ramionami, wspominając słowa Richarda o tym, że powinnam być bardziej wyluzowana.

— Szepnęła mi na ucho pewna dobra dusza — odpowiedziałam, zapadając się w jego ramionach i marząc, by takie chwile trwały wiecznie.

Kołysaliśmy się chwilę w niewyraźnym rytmie uderzeń odległych basów, a wokół nas był tylko spokój i szczęście. Nie chciałam wracać na bankiet, ale nie mogłam żądać od Andreasa, by ze mną został. Czekali na niego. To było przyjęcie dla kadry — wszyscy chcieli uczcić nadchodzące igrzyska. Musiał tam być, a i ja powinnam. Czekała na mnie praca i zapewne Sabine, która skończyła już pastwić się nad Wankiem.

 — Chodźmy już — poprosiłam, leniwie się przeciągając i wskazując na drzwi. — Ktoś może zastanawiać się gdzie zniknęliśmy. Ze szczególnym naciskiem na słowo "ktoś".

Pokiwał głową i nachylił się, by mnie pocałować, ale zanim nasze usta zdążyły chociaż otrzeć się o siebie, nagle skrzypnęły drzwi, a ja drgnęłam nerwowo i odskoczyłam od niego. Byłam pewna, że to rzeczywiście był poszukujący nas trener!

Charakterystyczny stukot obcasów poniósł się po pomieszczeniu, gdy Petra wparowała do środka, patrząc na nas spod uniesionych brwi. Jej mina wyrażała uprzejme zdziwienie, czego nie mogłabym powiedzieć o mojej — na jej widok poczułam się bardzo przeciętną i nieatrakcyjną szarą myszką.

— Wszędzie cię szukałam — odetchnęła z ulgą, kierując te słowa do Andreasa, a on ciężko przełknął ślinę, skacząc wzrokiem między nią a mną. — Zniknąłeś tak nagle, ale teraz już rozumiem dlaczego... — spojrzała na mnie z iskierkami w oczach. — A więc to ta ślicznotka zaprząta twoje myśli! My się już znamy, prawda Lauro?

Nie zwracałam uwagi na jej życzliwy uśmiech. Mówiła dalej, ale ja nie byłam w stanie słuchać. Zerwałam łączność ze światem, bo usłyszałam wcześniej coś, co podejrzewałam, a on przekonał mnie, że wcale tak nie było! Powiedziała, że zniknął nagle... Kiedy? Musiał ją gdzieś spotkać! Przecież obiecywał, że nie ma z nią żadnego kontaktu. Kłamał, zwyczajnie kłamał...

— Jesteśmy teraz trochę zajęci — powiedział z naciskiem, przyciągając mnie bliżej, a ja nie miałam siły protestować. — Chyba powinnaś wyjść i udawać, że cię tu nie było.

Wpatrywałam się w twarz Petry i z każdą sekundą docierała do mnie bolesna prawda — nie miałam z nią żadnych szans. Nie mogłam się z nią równać, choć pewności siebie dodawały mi jego zapewnienia o wielkiej miłości. Kłamał. Obserwowałam idealny wykrój jej zmysłowych ust. Gęste rzęsy. Duże oczy. Kłamał. Miała długą, piękną szyję. Jasne włosy. Faceci takie lubią. Kłamał! Nie musiałam katować się ocenianiem jej kobiecych kształtów, przy których prezentowałam się bardzo marnie. Jak mógłby w ogóle zastanawiać się przy wyborze mając do dyspozycji kobietę idealną i mnie, karykaturalną wersję przeciętnej kretynki, która zaufała jego pięknym słowom. Kłamał. Kłamał. Kłamał!

— Oczywiście, gołąbeczki — zaszczebiotała, wciąż szeroko uśmiechnięta. — Dam wam chwilę spokoju, ale nie rozpędzajcie się zbytnio, bo chyba nie chcemy żadnego skandalu przed wielką imprezą, prawda?

Mrugała szybko powiekami, koncertując wzrok na sztywnym ze złości Andreasie. Chyba wyczuł tą zawoalowaną groźbę w jej słowach. Ja byłam całkowicie... bierna. Coś we mnie upadło. Nie mogłam dokładnie zlokalizować tej części mojej duszy, która nagle zniknęła, ale byłam niemalże pewna — to była nadzieja.

Trzasnęły drzwi, Petra zniknęła, a ja wciąż stałam w tym samym miejscu i nie reagowałam — na początku nawet wtedy, gdy Andreas zaczął mną potrząsać, mocno trzymając za ramiona. Mówił coś szybko i z uczuciem, ale ja go nie rozumiałam. Przed oczami miałam ciemność, a z twarzy odpłynęła mi krew. 

— Miałeś mi za złe, że tańczyłam z Richardem, a sam... sam... byłeś z tą... kobietą? — tylko tyle udało mi się wydukać, bo z emocji zaczęła drgać mi szczęka. — Dlaczego mi nie powiedziałeś? Dlaczego kłamiesz?!

Nie wyrabiałam z oddechem, a atak paniki był tak silny, że nie mogłam się opanować. Widziałam jego twarz jakby przez mgłę. Potrząsał mną mocno, tłumacząc się — nie wierzyłam w ani jedno słowo. 

— Ona mnie osaczyła. Wcale nie szukam kontaktu, to ona za mną chodzi! — wyjaśnił błagalnie. — Musisz mi uwierzyć... Okłamałem cię, ale więcej tego nie zrobię. Przysięgam!

— Nie! — krzyknęłam, bo emocje wzięły górę. — Mam dość, wychodzę.

Szarpnęłam się i odwróciłam w stronę drzwi, obciągając sukienkę. Postanowiłam odszukać Sabine, by powiedzieć jej, że źle się poczułam. Miałam ochotę zamknąć się we własnej skorupie i wyć, bo właśnie mój pięknie zbudowany świat zawalił się doszczętnie, popadając w ruinę. 

Albo nie... chciałam znaleźć Richarda! On by mnie zrozumiał. To jego potrzebowałam w takiej chwili — a także zapomnienia i szczerej rozmowy z kimś, kto przyglądał się wszystkiemu z boku. Byłam taka zdezorientowana...

— Jeszcze nie skończyliśmy — zawołał zdenerwowany Andreas, oplatając palcami mój nadgarstek i ciągnąc mnie do siebie jak własność, bo tak miał wtedy w zwyczaju.

To wystarczyło. Nie wiem skąd wziął się we mnie taki impuls, ani kiedy stałam się na tyle odważna, by to zrobić — sekundę później uderzyłam go w twarz z taką siłą, że aż zabolała mnie dłoń.

Pożałowałam tego od razu, gdy zobaczyłam jak przyłożył palce do czerwonego policzka, patrząc na mnie z niedowierzaniem wielkimi oczami. Błękit powoli zamieniał się w lód, a czerń źrenic pożerała tęczówkę. 

Byłam pewna, że mi odda. Powinien to zrobić... ale nie zrobił. Rzucił mi ostatnie rozwścieczone spojrzenie, opuszczając rękę, którą uniósł w odruchu kontrataku i... po prostu odwrócił się, wychodząc z pokoju. Zostawił mnie samą.

Krzyknęłam, choć bez skutku. Wpadłam na drzwi, które zamknęły się za nim z głośnym trzaskiem i uderzyłam czołem w zimne drewno, po raz kolejny odnajdując przyjemność w bólu...