Dwudziesty

LAURA

******

— Co robimy? — szepnęłam z naciskiem, usiłując nie skupiać wzroku na jego ciele, a tylko patrzeć mu w twarz, co wcale nie było takie łatwe. Wcale...

Wciąż jeszcze dygotałam z wrażenia, podczas gdy trener Schuster zażywał wyjątkowo długiej kąpieli, racząc nas uparcie głośnym popisem umiejętności gwizdania. Strugi wody spływały mi po twarzy, zalewając widok, ale nie mogłam nic na to poradzić, bo rękami wciąż przytrzymywałam całkowicie przemoczony ręcznik.

— Cholera, można pomyśleć, że nie mył się przez cały tydzień — wymamrotał Andreas, odgarniając sobie włosy przyklejone do twarzy.

Uśmiechnęłam się niewyraźnie na widok jego zirytowanej miny. Podrygiwał nerwowo, a ja mogłam śledzić drogę kropel wody spływających po jego skórze — musiałam przełykać ślinę, bo moje oczy pozwalały sobie na zbyt wiele, tak samo i wyobraźnia.

— Jesteś taki pociągający, gdy się złościsz — wyrwało mi się.

Skupił na mnie zaciekawione spojrzenie, uśmiechając się krzywo. Lubiłam w nim tę zmienność nastrojów, choć czasami się jej zwyczajnie bałam.

— Zawsze jestem pociągający. Mogę ci to zademonstrować.

Chciałam parsknąć śmiechem, ale nie mogłam, gdy skierował strumień wody na swoją klatkę piersiową i zaczął się teatralnie pocierać dłońmi, jakby reklamował żel pod prysznic.

— Nie podoba się? — spytał zaczepnie, ściągając słuchawkę z widełek i natychmiast polewając mnie wodą z bliska.

Stłumiłam kaszel, wyciągając przed siebie dłonie. Co on wyprawiał? Poczułam jego palce na nadgarstku, gdy zacisnęły się stanowczo, więc wolną dłonią przycisnęłam do piersi ręcznik.

— Przestań! — syknęłam, nasłuchując w napięciu ruchów kąpiącego się trenera. — Uspokój się, bo...

Woda była nieustępliwa, wlewała mi się do uszu i nosa, a Andreas wciąż trzymał mnie za rękę, więc moje ruchy były ograniczone. Chciałam się śmiać, a jednocześnie kaszleć i na niego nakrzyczeć.

— Biedna Laura. Taka słaba, taka bezbronna — usłyszałam rozbawiony szept, a strumień wody wreszcie przesunął się z mojej twarzy niżej, więc mogłam przestać mrużyć oczy.

— Czasami bywasz cholernym... — zaczęłam mamrotać, szarpiąc rękę z jego uścisku, ale zamilkłam, gdy oblał wodą moje ramiona, a wyraz jego twarzy diametralnie się zmienił. Utkwiłam w nim spojrzenie, nagle czując się całkowicie naga.

— Chciałbym cię zobaczyć... — powiedział wolno, nie odrywając wzroku od mojego odkrytego ciała, a ono nie zostało obojętne na jego schrypnięty głos. — Zabierz tą rękę.

Słowami nie można opisać wrażenia jakie zrobiła na mnie ta sytuacja — nagła zmiana tonu, jego spojrzenie... znaczenie słów. Mocniej zacisnęłam palce na mokrym materiale, a gorąca woda spływająca po mojej skórze sprawiała, że znów prawie stanęłam przez niego w płomieniach.

— Chyba oszalałeś.

— Chyba nie... a jeśli tak, to tylko przez ciebie. Proszę, jestem już tak udręczony wyobrażaniem sobie tego, że jesteś naga... dla mnie.

Mogłam się czuć całkowicie usprawiedliwiona, gdy mimowolnie rozluźniłam palce — powiedział to w taki sposób, że nie oparłaby mu się żadna. Odchyliłam głowę do tyłu, a mój oddech stał się głośny, lecz nie zważałam na to — pragnienie, by go uszczęśliwić było tak mocne, że przesłoniło mi rozsądek.

Chciałam to zrobić. Gdybym miała jeszcze kilka sekund, to ręcznik zsunąłby się w dół, a moja niewinność zostałaby pożegnana raz na zawsze. Może to i dobrze, że trener Schuster właśnie ten moment mojego zawahania wybrał sobie na zakończenie kąpieli. Ja zachowałam resztki opanowania, a Andreas... no cóż, chyba się wkurzył.

— Przysięgam, zabiję go we śnie — warknął, odkładając słuchawkę prysznicową na miejsce.

Dotknęłam jego łopatki, tłumiąc śmiech. Musieliśmy wstrzymać oddechy i z napięciem czekać aż trzasną zamykane drzwi. Opadło ze mnie podniecenie wywołane jego zachowaniem, bo romansowanie przy trenerze obdarzonym świetnym słuchem byłoby bardzo ryzykowne. Gdy zakręciliśmy wodę, zrobiło się zupełnie cicho.

— Nie przeszkadzajcie sobie, już wychodzę — dobiegł nas wesoły głos, po czym znów rozległo się gwizdanie i kroki, a w kilka sekund później trzasnęły drzwi.

Nie wiem czyje oczy zrobiły się większe w tamtym momencie — patrzyliśmy na siebie, nawet nie mrugając. Czy trener przez ten cały czas wiedział, że tam byliśmy? Jeśli tak, to byliśmy skończeni! A raczej ja byłam — a razem ze mną Sabine.

— O, nie...! Nie!

Przycisnęłam palce do ust, tłumiąc niedowierzanie, które odmalowało się na mojej twarzy. Jak mogłam być aż tak głupia i na to pozwolić? Trener nie był znany z dawania drugich szans... nie on.

— Cicho, cicho — uspokoił mnie Andreas, zachowując jednak dystans. Widziałam, że był skupiony. — To jeszcze o niczym nie świadczy. Gdyby wiedział, że to my, to gwarantuję ci, że wydarłby mnie stąd za łeb! Coś tu jest nie tak, i to bardzo.

Wierzyłam mu, bo nie miałam innego wyjścia. Znał Schustera dłużej, od tej strony, od której ja nigdy miałam go nie poznać — od męskiej. Na skoczni rozumieli się bez słów, więc...

— Co robimy? — spytałam po raz kolejny tej nocy, bo sama nie miałam zielonego pojęcia co ze sobą począć.

— Ściągaj ręcznik — rzucił bez zastanowienia, a ja przewróciłam oczami, zniecierpliwiona. — Nie ma mowy!

Tylko takie rzeczy mu w głowie, gdy ważyły się właśnie moje losy... Co za bezczelność i głupota, doprawdy, nie spodziewałabym się tego po nim...

— Nie po to, głuptasie — westchnął, gestykulując żywo. — Musisz wycisnąć z niego wodę, bo inaczej zalejesz cały korytarz.

Zarumieniłam się automatycznie, choć wcale nie było mi wstyd. To co, że nie miał na myśli nic zdrożnego? Nie mogłam być... całkiem goła!

— Nie mogę — wymamrotałam pod nosem, nie patrząc na niego.

— A to dlatego, bo...?

Zagryzłam wargę i rzuciłam mu spojrzenie spod rzęs. Jak mógł żądać ode mnie takich odpowiedzi? Przecież nie mogłam się tak przed nim rozebrać! Nie czułam już tego nastroju, który panował wcześniej.

— Wstydzę się.

Potarł czoło w geście zniecierpliwienia.

— Kto by pomyślał...

Zamachnęłam się, ale uniósł dłonie w górę w geście pojednania. Chyba widział ta żądzę mordu widoczną w moich oczach.

— Ok, żartowałem. To co mam zrobić, żebyś się nie wstydziła?

Potrafił sprawić, że czułam się mała, głupia i niedoświadczona.

— Odwróć się — poprosiłam, nie bez stanowczości. Uniósł brwi i przesunął wzrokiem po moim ciele, robiąc błagalną minę.

— Nie bądź taka, no! Nie będę podglądał... może tylko troszeczkę jednym okiem.

— Odwróć się, albo będziemy tu stać, aż wyschną te cholerne ręczniki! — warknęłam, a on natychmiast posłusznie się odwrócił. Szybko wycisnęłam falę wody z grubego materiału, na tyle, na ile się dało i owinęłam się znów, sprawdzając czy nie oszukiwał.

Stał twarzą do ściany, grzecznie i bez ruchu. Uśmiechnęłam się, obserwując piękną rzeźbę jego pleców. Był wspaniały i w głębi duszy również chciałam widzieć go nago, choć w życiu nie mogłam mu tego wyznać!

— Teraz twoja kolej — poinformowałam, obracając się.

Słyszałam jak ciężkie krople wody spadały na płytki i wolałam tłumić chęć odwrócenia głowy i zerknięcia za siebie. Co za dziwaczne uczucie, ta miłość! Robi z ludzi jedno wielkie chodzące pożądanie!

— Jeśli chcesz, to możesz patrzeć, ja nie mam się czego wstydzić — poinformował mnie, a jego głos brzmiał zachęcająco. Pokręciłam głową.

— Przyjdzie na to czas, Andreasie. Teraz chciałabym tylko bezpiecznie dotrzeć do pokoju i spać. Nowy dzień, nowe perspektywy... a dla ciebie kolejne wyzwania — powiedziałam, kładąc nacisk na końcowe słowa. 

— Nie ma takiego wyzwania, któremu nie dałbym rady — stwierdził pewnie, wywołując uśmiech na mojej twarzy.

ANDREAS

*******

Obudziłem się nagle i w pierwszych sekundach po otwarciu oczu nie mogłem skojarzyć gdzie się znajdowałem. Musiałem spać wyjątkowo mocno, bo przez okno wpadało już ostre, zimowe słońce, które skutecznie utrudniało mi całkowite przebudzenie.

— Koleś, musisz coś z tym zrobić, bo ja osobiście boję się spać z tobą w jednym pokoju — odezwał się Wank gdzieś znad mojej głowy. — Martwię się o swoje zdrowie... i no wiesz, godność hetero.

Rozchyliłem powieki, patrząc na niego nieprzytomnie.

— Co takiego? — spytałem, nie wiedząc o czym bredził.

— Zalicz wreszcie Laurę, bo nie obejrzysz się, a zacznę ci się podobać ja. Albo gorzej... Severin. On się już na tobie poznał — stwierdził, machając mi dłonią przed oczami. — Patrz, co zrobiłeś biednej kołdrze!

Uniosłem głowę i wreszcie zrozumiałem co miał na myśli — moje posłanie było kompletnym bałaganem, a kołdra zwisała smętnie z brzegu materaca, cała skotłowana.

Tak, znów śniła mi się Laura. Co w tym dziwnego po takich przeżyciach? Byłem tylko facetem, nie głazem, a ona... ona... Chyba zamieniałem się powoli w nakręcanego hormonami jaskiniowca. Gdzie miałem szukać pomocy? Podniosłem wzrok w górę, a tam skupiłem go na dużym nosie mojego przyjaciela. Nie, zdecydowanie nie powinienem pytać o radę właśnie jego... Chyba, że chciałem, by w ekspresowym tempie dowiedziały się o moich problemach całe Niemcy i połowa świata...

— Chrzanisz głupoty — rzuciłem nerwowo, wyplątując się z prześcieradła. Przeszedłem przez pokój w poszukiwaniu czegokolwiek do ubrania.

Wciągnąłem dżinsy, krzywiąc się przy zapięciu. Wank zakwiczał głośno, padając na plecy, a w powietrze wzbił się tuman białych drobinek kurzu. Przysięgam, że telewizor stojący niedaleko, wydał mi się nagle bardzo lekki i odpowiedni do rzucenia w tego patałacha!

— Jak ja tęsknię za tymi czasami... — westchnął ze śmiechu, łapiąc w powietrzu but, którym chciałem go uderzyć.

— Zamknij się, albo powiem Sabine, że wszyscy wiemy jaki ma rozmiar stanika! — zagroziłem, ubierając koszulkę.

Uspokoił się natychmiast, jak zawsze, gdy padało imię jego blond ukochanej. Śmiał się ze mnie, a dopiero zalewał robaka w samotności, gdy zostawiła go ledwo na kilka chwil.

Wypadłem na korytarz, wciągając bluzę. Kląłem cicho, bo okazało się, że robiłem to na odwrót. Trening — tego mi było potrzeba. Siłownia, skocznia, cokolwiek. Kiedy ostatnio myślałem o zawodach? O zbliżającej się imprezie sportowej życia? Jak to się stało, że mój mózg zamienił się nagle w papkę, która reagowała jedynie na konkretne imię, głos i zapach?

Przetarłem zaspane oczy i wyszedłem z budynku. Owiało mnie mroźne powietrze, ale było ono całkiem przyjemne. Chłodziło rozbuchany umysł i ciało. Zacząłem biec.

Nie obrałem konkretnego kierunku — biegłem tam, gdzie niosły mnie nogi. Chodniki były śliskie, a okolica wciąż jeszcze zaśnieżona, choć miałem dziwne uczucie zbliżającej się wiosny. Słońce świeciło mocno, a atmosfera panująca w pobliżu napawała mnie rozpierającą radością. Przyśpieszyłem.

Czerpałem przyjemność z wysiłku, zawsze tak było. Od najmłodszych lat nie mogłem usiedzieć na miejscu, wciąż gdzieś pędziłem. Nic się nie zmieniło, nic, oprócz obiektu, w którego stronę zmierzały moje myśli. Wcześniej była to tylko i wyłącznie skocznia, później — dziewczyna.

Nie miałem pojęcia do czego zaprowadzi mnie ta miłość. Wiedziałem tylko, że nie dałbym rady już bez niej żyć. Gdyby mnie nie kochała... Gdyby odeszła z innym... Nie, nie mogłem o tym myśleć. Na samo wspomnienie Richarda, który chciał ją dla siebie, dla zabawy, zaciskałem pięści i tłumiłem złość.

Chciałem skakać dla niej. Chciałem, żeby mnie podziwiała. Mogła śmiało przyjść pod skocznię i powiedzieć do wszystkich innych kobiet, że jestem jej i każdy mój skok jest jej dedykowany. Gdybym upadł, wiedziałaby, że upadłem dla niej, po to, by się podnieść i być jeszcze lepszym.

Wszystko robiłem dla Laury, bo pokazała mi, że wewnętrzne dobro jest ważniejsze, niż ładne, ale puste opakowanie.

***

Wróciłem do ośrodka z lekką zadyszką, ale szczęśliwy i pełen energii na trening w siłowni. Zrzuciłem bluzę, która przesiąkła słońcem i leśnym powietrzem. Wewnątrz pomieszczenia było pusto, co oznaczało, że reszta nie kwapiła się rozpoczynać dnia tak wcześnie jak ja.

Wciąż denerwowałem się na spotkanie z trenerem — nie widziałem go jeszcze od czasu incydentu z prysznicem. Nie miałem pojęcia co mi powie. Czy zbagatelizuje sytuację? Nie przyznałem się Laurze, że widział mnie, gdy wchodziłem do łazienki — minąłem go, żartując głupio, a on stwierdził, że położy się spać wcześniej. No i się nie położył...

Ćwiczyłem ostro, jak nigdy wcześniej. Miałem motywację i w tamtym momencie czułem, że góry mógłbym przenosić, a nie jedynie dźwigać ciężarki. Pot lał się ze mnie strumieniami, mocząc koszulkę, ale cieszyłem się z tego — bez cierpienia nie byłbym tym, kim byłem, w tak młodym wieku.

Czułem, że padam na twarz, więc zacząłem rozglądać się za butelką wody. Przerzucałem właśnie swoje rzeczy w poszukiwaniu napoju, gdy za moimi plecami trzasnęły drzwi. Zignorowałem hałas, obstawiając, że to któryś z chłopaków wreszcie postanowił zabrać się za budowanie formy. Nigdzie nie mogłem znaleźć tej pieprzonej butelki...

— Spragniony? — spytał niski, ale bardzo kobiecy głos, a ja momentalnie się wyprostowałem, przełykając ciężko ślinę. To niemożliwe... Niemożliwe. Jej tam wcale nie ma — mówiłem sobie cicho, gdy się odwracałem.

Była tam, w całej swojej okazałości, a na ten widok przez moją nabuzowaną głowę momentalnie przeleciało tysiąc wciąż jeszcze świeżych wspomnień z nią związanych i poczułem, jak zadrżały pode mną nogi.

Laura, Laura... Pamiętaj, teraz jest Laura!