Dziewiętnasty

LAURA

*******

Poczułam po raz kolejny — to napięcie, gdy wiesz, że jesteś w niebezpieczeństwie. Spięłam się cała, a na czoło wystąpił mi zimny pot. On znów do mnie celował, wiedziałam o tym dobrze! Gdzieś tam w ciemności błysnął pistolet i szczęknął zwalniany mechanizm, a niepowstrzymana kula miała zaraz ruszyć w moim kierunku, by zamienić ciało w krwawą masę. Wciąż jeszcze się nie pokazał, ale wiedziałam, że to nastąpi...

Najpierw dostrzegłam zarys sylwetki — wysokiej, mocnej — a później ukazał mi się w całej postaci, zakrwawiony i mroczny, śmiejąc się ze mnie głośno.

— Powinnaś umrzeć! — zawołał donośnie, po czym zdecydowanie wycelował mi w czoło i nacisnął spust. — Giń!

Wygięłam się w konwulsji, gdy porażający ból wstrząsnął moją czaszką, a nieludzki pisk, który zranił mi uszy, wydałam z własnego gardła. Nie mogłam się ruszyć, a chciałam uciekać! Zawsze uciekałam, brocząc krwią i biegnąc na oślep, bo przecież nie miałam już głowy...

— Spokojnie — szepnął ten sam głos drżący z napięcia. — Jestem tu, wróć do mnie.

Otworzyłam oczy, gwałtownie budząc się z kolejnego koszmaru. Wciąż jeszcze czułam strach, a wzmocniony tym uczuciem wzrok stał się na tyle wyraźny, bym w ciemności mogła dojrzeć zdziwienie na twarzy Andreasa.

Wciąż byłam zdezorientowana, gdy podniosłam się ostrożnie, wyswobadzając z jego ramion. To był dla mnie szok, kompletny szok, bo tym razem coś się w moim śnie zmieniło...

Gapili się na mnie — ludzie siedzący na materacach patrzyli w naszą stronę, niektórzy tylko uprzejmie zainteresowani, a inni wręcz zniesmaczeni. Musiałam krzyczeć, i to głośno.

— Nie ma się co ekscytować, miała tylko zły sen — zawołał Andreas i byłam mu niezmiernie wdzięczna, bo sama bym się na to nie zdobyła. — Na co się pani gapi?

Przygarnął mnie do siebie, wtulając moją głowę we własne ramię i kiwając się rytmicznie. Trzęsłam się okropnie, ale chyba mu to nie przeszkadzało. Oddychał znacznie wolniej ode mnie, uspokajająco. Byłam ciekawa czy czuł, jak mocno biło mi serce.

Wiedziałam, że zmoczę mu kurtkę i będę wyglądać beznadziejnie, ale nie powstrzymało to nieznośnych łez, które spłynęły mi po policzkach. Podciągnęłam nosem, dotykając wargami jego szyi.

— Dziękuję — wydukałam, jeszcze mocniej się przytulając. — Przepraszam, że narobiłam ci wstydu.

Poczucie bezpieczeństwa to najlepsze uczucie na świecie, musiałam to przyznać. Mogłam się schować w jego ramionach i ukryć twarz przed wszystkimi, a to było mi tak bardzo potrzebne!

— Nie masz za co przepraszać, ale myślę, że musisz mi wyjaśnić co to było... — odpowiedział cicho, dotykając mojego mojego policzka. — Zawsze tak wrzeszczysz po nocach?

Jego głos był spokojny i wiedziałam, że chciał mnie uspokoić, choć sam był porządnie wytrącony z równowagi. Doskonale pamiętałam jaką minę miała Sabine, gdy po raz pierwszy zasnęłam w jej towarzystwie.

Podobno sny odzwierciedlają nasze prymitywne strachy, choć nie jesteśmy w stanie tego odkryć, bo umysł specjalnie je szyfruje. Co więc miało oznaczać to, że w tym śnie trup, który zawsze był moim ojcem, przybrał postać Andreasa?

***

Bardzo się pilnowałam, by tym razem nie zasnąć. Położyliśmy się na materacu, a Andreas niemal natychmiast zaczął cicho pochrapywać, co znacznie poprawiło mi humor — we śnie wydawał się mniej idealny, niż zazwyczaj. Obserwowałam jego twarz w przytłumionym świetle, które wpadało do środka przez małe okienko. Nieświadomość łagodziła jego rysy i wyglądał jak mały chłopczyk, który zasnął przy zabawie. Przykładałam usta do jego warg i kradłam mu pocałunki, na co reagował jedynie pomrukami i w dalszym ciągu spał. Biło od niego niezwykłe ciepło i czułam się tak beztrosko po prostu leżąc obok. To była miła odmiana po ostatnich wydarzeniach, które napędzały naszą znajomość i kto wie, co by się działo, gdyby Sabine nie wróciła do pokoju przez całą noc...

Takie to właśnie myśli towarzyszyły mi, gdy mocno się do niego przycisnęłam i mimo wszystko zapadłam w kolejny sen, tym razem, na szczęście, nie śniąc o niczym konkretnym.

***

— No tylko popatrz jak słodko sobie śpią, dzieciątka nasze — zaszczebiotał jakiś głos w mojej głowie, więc drgnęłam, ale rozkoszne ciepło, które czułam nie pozwoliło mi na przebudzenie. — Wyglądają jak bezdomni Jaś i Małgosia.

Ktoś parsknął śmiechem, a ja poczułam na ciele zimno, jakby ściągnięto ze mnie ciepły koc, i prawdopodobnie tak było. Uchyliłam powiekę. Andreas oddychał głęboko, śpiąc w najlepsze, kompletnie nieświadomy.

— Słodko to ich trener przywita, jeśli zobaczy, że śpią razem — stwierdził Wank, bo doskonale rozpoznałam ten ironiczny głos.

Uniosłam głowę, wciąż patrząc na śpiącego obok Andreasa, bo nie mogłam uwierzyć, że znów zasnęłam w jego obecności. Jak mogłam to zrobić?! Gdybym po raz kolejny popisała się takim występem jak wcześniej, to na pewno nie chciałby mieć ze mną do czynienia.

Odwróciłam się. Sabine z Wankiem stali przy materacu, obserwując nas, kompletnie ubrani i wyglądający świeżo, a nawet promiennie. Dopiero wtedy poczułam, że puchowa kurtka, w której spałam, nie była mi już potrzebna, bo temperatura panująca w pomieszczeniu była dodatnia.

— Już rano? — spytałam głupio.

Oszołomienie wydarzeniami ostatnich godzin nie pozwalało mi jasno myśleć. Wszystko kręciło się wokół Andreasa i nie miałam pojęcia jak wstanę z tego prowizorycznego łóżka i będę funkcjonować. Nie chciałam się z nim rozstawać nawet na minutę!

— Popatrz na nią — rzuciła Sabine, ściskając dużą dłoń Wanka. — Wygląda jakby ktoś ją wyjął z bębna pralki po wirowaniu. Mówiłam, że macie być spokojni — dodała karcąco, wygrażając mi palcem.

Zwęziłam oczy, bo znów zaczynała swoją porcję żarcików, a nie lubiłam, gdy ktoś się ze mnie naśmiewał, szczególnie zaś ona, i to w towarzystwie Andiego, który w każdej chwili mógł się obudzić.

— Wstawaj, księżniczko! — szepnął Wank, drapiąc go za uchem.

Andreas drgnął nerwowo, otwierając zapuchnięte od mocnego snu oczy. Uniósł brwi, patrząc ze złością na szczerzącego się Wanka, później na Sabine, a na końcu na mnie i dopiero wtedy uśmiechnął się lekko, sięgając po moją dłoń.

— Ale noc, prawda? — spytał, a błysk w jego oku powiedział mi, że mamy sobie wiele do wyjaśnienia na osobności.

Zbadałam reakcję Sabine, jednak wydawało mi się, że była zbyt daleko, by słyszeć mój nocny krzyk, a może nawet nie było jej wtedy w tym pomieszczeniu — Wank mógł ją skutecznie rozgrzać nawet w chłodni...

— Jaki mamy plan? — spytał Andreas, podnosząc się na nogi.

Wciąż trzymał moją dłoń, więc niechętnie musiałam wstać. Zakręciło mi się w głowie, a pusty żołądek dał znać o sobie głośnym burczeniem. Miałam nadzieję, że znajdziemy czas na kąpiel i jakieś śniadanie. Chciałam też ocenić sytuację na zewnątrz, choć półmrok panujący w kuchni utwierdził mnie w przekonaniu, że zaspy sięgały okien.

— Plan żaden, pakujemy manatki i czekamy na powrót trenera.

Wank kiwnął nam głową i skierował się do wyjścia, a wraz z nim Sabine, która mrugnęła do mnie porozumiewawczo. Nie miałam pojęcia o co jej chodziło, więc chciałam do niej zawołać, ale w tym samym momencie zostałam zgnieciona w niedźwiedzim uścisku.

— Wyspałaś się? — spytał Andreas, gdy moje stopy dotknęły podłogi. Odzyskałam też oddech. Entuzjazm i radość, które malowały się na jego twarzy wynagrodziły mi ból pleców i kości.

— Mogę skłamać? — zaśmiałam się, przytulając policzek do jego piersi.

— Tylko dwa razy — stwierdził.

— Wyspałam się i było mi wygodnie — odparłam, spoglądając mu w oczy.

Był wciąż zaspany, ale musiał wyglądać o wiele lepiej niż ja. Zawstydziłam się i chciałam odwrócić twarz, by nie musiał patrzeć na mnie w takim stanie, ale w jego wzroku zobaczyłam iskierkę, która podpowiedziała mi, że podobałam mu się nawet taka — rozczochrana i spłakana. Nie sposób opisać uczucia, które mnie w tamtym momencie ogarnęło.

— Niegrzeczna — prychnął, ciągnąc mnie za włosy. — Powinienem się obrazić.

Wzdrygnęłam się i już miałam zapewniać go, że to był tylko żart, ale on wtedy skradł mi buziaka, ciągnąc mnie do wyjścia.

— Masz rację — powiedział, otwierając drzwi. — Było cholernie niewygodnie, ale cieszę się, że mogłem spędzić tą noc przy tobie.

Nie widział moich wielkich oczu po kolejnym wyznaniu, które trafiło mnie prosto w serce — może to i dobrze? Wciąż nie odpowiedziałam mu na te najpiękniejsze słowa, którymi obdarzył mnie w nocy, choć chciałam. Tak bardzo chciałam, ale nie wiedziałam jak!

Dziękowałam szalonej Norwegii za burzę śnieżną, niskie balkony i atmosferę, która sprzyjała miłości. Wciąż jednak ciążyło mi to, że musiałam jakoś wytłumaczyć Andreasowi moje koszmary, a nie miałam zamiaru wyznawać mu prawdy. Kto chciałby dziewczynę z taką przeszłością?

***

Wszystko poszło jak po maśle — trener wrócił cały i zdrowy, a wieczorem siedzieliśmy już na pokładzie samolotu, udając, że nic konkretnego się nie stało. Opierałam głowę o szybę, spoglądając na ciemny bezkres pod nami, a Sabine drapała mnie po ręce swoimi długimi paznokciami, co musiałam znosić cierpliwie, bo wiedziałam, że brakowało jej Wanka. Posyłała mu długie spojrzenia, gdy myślała, że nikt nie patrzy, ale ja widziałam i byłam z nią zgodna, bo czułam to samo.

Potrzeba bliskości mimo wszystko — to była dla mnie nowość. Tylko jego obecność zapewniała mi bezpieczeństwo, tylko jego ramiona dawały spokój. Choć był tak blisko, zaledwie rząd miejsc dalej, czułam pustkę, która aż ściskała mi wnętrzności.

Nie miałam pojęcia jak to wszystko się dalej potoczy, gdy wrócimy do kraju, gdzie skoczków będą czekały ostre treningi, a nas ciężka praca przy dokumentowaniu wszystkiego. Nie chciałam o tym myśleć.

Wychyliłam się delikatnie, by spojrzeć w jego stronę — Andreas rozmawiał o czymś z trenerem, który zasiadł obok, gestykulując żywo i tłumacząc językiem techniki, jaki nie był mi znany. Gdy pochwycił wreszcie mój wzrok, mrugnął szybko, unosząc w górę kącik ust, co było najbardziej seksownym gestem jaki widziałam w jego wykonaniu. No, może prawie najbardziej...

Aż się zapowietrzyłam, opadając na fotel, a moja klatka piersiowa unosiła się szybko i opadała, bo napędzany hormonami umysł zaczął pracować na zwiększonych obrotach.

— Mam nadzieję, że jeszcze nie dopuściłaś go do miodu, hę? — spytała Sabine, burząc ten piękny moment tak prostackim pytaniem. Obrzuciłam ją karcącym spojrzeniem, potrząsając głową z niedowierzaniem — i to ona była w naszej parze tą dorosłą i poważną kobietą! 

— Miś nie dostał się jeszcze do beczki, co nie znaczy, że ktoś nie dał mu polizać łyżeczki — wypaliłam, rymując nieudolnie, ale osiągnęłam pożądany efekt. Sabine zaniemówiła na całe piętnaście sekund, a ja w spokoju obróciłam głowę z powrotem do szyby i uśmiechnęłam się pod nosem. Niech pilnuje własnego miodu, przyzwoitka jedna!

***

Kolejne dni to było istne szaleństwo — wstawałyśmy wczesnym rankiem, dźwigałyśmy sprzęt w różne miejsca, by wracać o zmroku, a później przerabiałyśmy lepsze fotki w programie graficznym i dorzucałyśmy do folderów, które zaczynały pękać w szwach.

Opanowałam wszystko i radziłam sobie z fotografią coraz lepiej, znajdując w tych czynnościach dużo radości, choć zmęczenie dawało o sobie znać. Nie bez objawów przychodziła także tęsknota za Andreasem.

Widywałam go codziennie — wymieniliśmy milion przeciągłych, dużo mówiących spojrzeń, których nie zauważał trener, ale na tym się kończyło. Robiłam mu zdjęcia, nawet z bliska, a on nie dał po sobie poznać, że traktuje mnie jakoś specjalnie. Był dobrym aktorem, musiałam mu to przyznać. Nabrali się nawet koledzy z drużyny, oczywiście oprócz Wanka, którzy trącali go łokciami, wskazując na mnie i pytając. Wzruszał ramionami i uśmiechał się zagadkowo, a mnie za każdym razem rosło serce, bo mieliśmy taki ekscytujący sekret.

Gdy minął tydzień bez choćby dotknięcia dłoni, zaczęłam odczuwać dziwne reakcje własnego ciała — szybciej się irytowałam i wpadałam w złość. Sabine wolała nie wchodzić mi w drogę, choć wcześniej to ja bałam się jej, jak starszej siostry.

Zagryzałam wargi i zaciskałam palce na aparacie robiąc zbliżenia, gdy Andreas pozował w specjalnym kostiumie, który był wymagany na potrzeby jakiejś kampanii. Byłam na skraju psychicznego wyczerpania patrząc, jak elastyczny materiał ściśle przylegał mu do ciała i uwidaczniał wspaniałą sylwetkę. Stałam się wrażliwą artystką i poruszało mnie piękno, a tak przynajmniej tłumaczyłam sobie to zwykłe ślinienie się na jego widok.

Jak bardzo zmieniła się moja sytuacja odkąd robiłam swoją pierwszą, tak bardzo nieudolną, sesję... Wtedy był dla mnie jedynie nieosiągalnym obiektem westchnień umysłu, który przebudził się do życia po tylu latach trwania w zamroczeniu. Czas szybko płynął, a ja uświadomiłam sobie, że marzenia się spełniają, a życie może odwrócić się do góry nogami w zaledwie kilka chwil.

Musiałam przymknąć powieki, gdy Andreas opuścił salę, a jego miejsce zajął Wank. Tak, dokładnie w takim samym kostiumie. Wyszczerzył się do mnie i zrobił bardzo niecenzuralny ruch biodrami, a ja oczywiście spłonęłam rumieńcem.

— Mam cię uspokoić? — rzuciła Sabine, obserwując go z kanapy, na której dopijała właśnie popołudniową kawę. — Jeden napalony facet w zupełności wystarczy, nie napastuj jej jeszcze i ty.

Parsknęłam śmiechem, gdy obrócił się, udając obrażonego, a później tęsknie spojrzałam w kierunku drzwi, za którymi zniknął Andi. Ahhh, gdzie to napastowanie? — pomyślałam. — Nie miałabym nic przeciwko małemu atakowi na moją osobę...

Nie wrócił już, a ja chwilowo zajęłam myśli katalogowaniem naszych prac. Podnosiłam głowę od czasu do czasu, obserwując jak Sabine fotografowała Richarda. Nie prezentował się w kostiumie tak imponująco jak wysocy koledzy, ale i tak pozostawał najsłodszym z całej ekipy.

Zawstydzał się bardzo, gdy Sabine ustawiała go, rzucając niesmacznymi aluzjami na prawo i lewo, czym wprowadzała Wanka w stan białej gorączki. Byli tacy śmieszni — kto by pomyślał, że w ich wieku można było się tak zachowywać, a jednak!

Patrząc na nich — roześmianych i szczęśliwych, zdrowych i radosnych — cieszyłam się niezmiernie, że na nich trafiłam. Wolałam nie myśleć co by się ze mną stało, gdyby nie Sabine...

Myśli o samobójstwie prawie już mnie nie nawiedzały. Doszłam do wniosku, że ten ciemny demon, którym zwykłam nazywać smutek, zniknął na dobre i miałam nadzieję, że nie powróci. Nigdy.

Żyłam i czerpałam z tego radość, a wiele pozostawało wciąż przede mną — przyszłość, która na mnie czekała, mogła wynagrodzić mi brak dzieciństwa i pewne opóźnienie z wejściem w dorosłe życie. Przyszłość zaczynała się z każdym krokiem, oddechem i uderzeniem serca, a wszystko to robiłam dla niego. Andreas był moim życiem i to on dawał mi siłę, bym odepchnęła ciemność z dala od siebie.

***

Była już późna noc, gdy skończyłyśmy obróbkę zleconych zdjęć i Sabine wysłała je, oddychając z ulgą. Wzięła kąpiel migiem i spała już głęboko, gdy ja dopiero wybierałam się pod prysznic.

Przemknęłam korytarzem budynku, w którym mogłyśmy przenocować — wciąż nie było czasu, by wracać do domu, bo codzienne dojazdy trwałyby zbyt długo, a w dodatku te wieczne korki...

Brakowało mi tego uroczego mieszkanka i spokoju, jakie dawały cztery ściany i własne łóżko. No i łazienka... Była duża i wspólna na całe piętro, co wcale mi nie przeszkadzało, bo przywykłam do takich podczas mieszkania w ośrodku.

Wszystkie prysznice były puste, normalni ludzie już dawno spali, a wokół panowała kompletna cisza. Próbowałam nie narobić zbędnego hałasu i uwinąć się możliwie jak najszybciej.

Gorąca woda koiła nerwy i zmywała stres całego dnia, a ja czułam się coraz lepiej. Miałam nawet ochotę śpiewać, choć nie był to odpowiedni moment, więc nuciłam tylko, myjąc włosy.

Rozgrzana i pachnąca wyskoczyłam z kabiny, owinięta puszystym ręcznikiem. Mało brakowało bym wywinęła orła na śliskich kafelkach, gdy tuż za rogiem ujrzałam... Andreasa!

Powiem więcej — nie miał na sobie więcej, niż ja sama, czyli jedynie ręcznik, który przewiązał nisko na biodrach. Nie mogłam oderwać wzroku od jego ciała. Tyle nagiej, męskiej skóry widziałam z bliska po raz pierwszy w życiu... 

— Co za niespodzianka — zawołał, uśmiechając się szeroko. Podszedł bliżej, całkowicie świadomy tego, że prawie dostałam zawału na jego widok. Prześlizgnął wzrokiem po mojej twarzy, mokrych włosach, które opadały mi do pasa, i z powrotem.

— Niespodzianka... — powtórzyłam głucho, bo tylko na tyle było mnie stać. Po głowie kołatały mi się różne myśli, głównie skupiały się wokół trzech słów: on jest nagi!

— No dobrze, przyszedłem tu specjalnie, żeby cię spotkać — wyjaśnił, myśląc, że sama zgadłam. —  Godzinę stałem pod prysznicem, aż w końcu się zjawiłaś. Mam palce jak topielec, zobacz — wyciągnął w moją stronę dłonie, a ja mogłam jedynie liczyć w myślach jego mięśnie.

— Miło cię widzieć tak... bez koszulki — wydukałam, mentalnie bijąc się po głowie już w momencie, gdy te słowa opuszczały moje usta.

— Nie mam też reszty ubrań, jeśli mamy być szczerzy — rzucił beztrosko, wprawiając mnie w niesamowite zażenowanie. Nie umiałam bawić się we flirtowanie, a szczególnie nie z nim, i to po tygodniu rozłąki.

— Zawstydzasz mnie — szepnęłam, spuszczając wzrok, ale natychmiast musiałam z powrotem go unieść, bo tam na dole bielił się tylko ręcznik, a to było za dużo wrażeń jak dla mnie.

Uśmiechnął się szeroko robiąc krok w moją stronę. Zaczęłam się cofać, szukając dłonią oparcia.

— Kochanie — nie umknęło mojej uwagi, jak pieszczotliwie zabrzmiało w jego ustach to słowo. — Mogę cię zawstydzić bardziej, jeśli chcesz.

Dobrze się bawił, widziałam to w jego oczach i łobuzerskim uśmiechu. Igrał sobie ze mną i wiedział, że ma przewagę. Brak ubrań wystarczająco mącił mi w głowie.

Wpadłam na umywalkę i zaczęłam nerwowo chichotać, gdy zbliżył się tyle, że odczułam jego bliskość każdym centymetrem skóry. Oparł obie dłonie na ścianie, więżąc mnie między swoimi ramionami. Nie wyrabiałam z normalnym oddychaniem. Nachylił się niżej, by spojrzeć mi w oczy.

— Nie ruszaj się, bo ręcznik spadnie — ostrzegł, na co zareagowałam cichym piskiem. Dokładnie wiedział co robić, bym czuła się wytrącona z równowagi i gorąca jak piec!

— Muszę już iść — szepnęłam, kładąc zimne dłonie na jego barkach.

Chciałam go odsunąć, bo w każdym momencie mogliśmy zostać nakryci, ale uczucie, jakie wywołał dotyk moich palców na jego rozgrzanej skórze sprawiło, że pozostały tam na dłużej. Przesuwałam opuszkami po gładkiej warstwie, wystających kościach i zarysowanych mięśniach. Szczególnie zafascynowały mnie wypukłe żyły na jego przedramionach — to było coś całkowicie męskiego, przyrównałam je do własnej skóry, bladej i nieskazitelnej.

Nie pozostał dłużny i też mnie dotykał, ostrożnie i bez nacisku. Miał duże dłonie, o wiele większe od moich. To też mi się podobało — imponowała mi ta siła i wcale się jej nie obawiałam. Byłam przy nim całkowicie bezpieczna, mogłam nawet zamknąć oczy, a wiedziałam, że nie zrobiłby nic, czego bym nie chciała.

— Ten tydzień to było piekło — wyznał, ocierając się policzkiem o mój, co powitałam cichym westchnieniem. — Nawet nie wiesz co czułem...

— Wiem! — wpadłam mu w słowo, zaciskając dłonie na jego skórze. — Doskonale wiem, bo czuję to samo i nie wiem już co ze sobą zrobić.

Stanęłam na palcach, by zarzucić mu dłonie na kark i mocno go przytulić. Objął mnie, zaskoczony. To było odważne wyznanie z mojej strony, tak samo jak pozwolenie sobie na taką bliskość...

Zaczęłam szybko oddychać, gdy pożądanie wybuchło we mnie niczym bomba — wsunęłam palce w jego mokre jeszcze włosy i pocałowałam go gwałtownie, walcząc z bólem stóp. Nie musiałam długo czekać, by odpowiedział. Objął moje pośladki dłońmi i przycisnął mnie do siebie tak mocno, jakby całkowicie się zapomniał. Oboje straciliśmy kontrolę, tamy wstrzymywanego napięcia właśnie się przerwały...

— Oszaleję — westchnął, stawiając mnie z powrotem na posadzce. — Nie wytrzymam już dłużej...

Chwyciłam ręcznik, który zaczął się rozluźniać i okryłam się szczelniej, choć szczerze mówiąc byłam już w takim miejscu, że lada chwila mogłam go z siebie zrzucić.

— Andreas — powiedziałam, ściskając i mnąc materiał między palcami. Nie myślałam jasno. Widziałam go jak przez mgłę.

— Co? — spytał zdyszany, a w jego głosie była ta desperacja, którą tak uwielbiałam. — Co?!

— Dotykaj mnie...

Zdziwienie na jego twarzy było kolejnym moim małym zwycięstwem. Poczułam się niezwykle kobieco, gdy głośno przełknął ślinę i schrypniętym głosem spytał:

— Gdzie?

Nie zwlekałam z odpowiedzią, bo wpatrywał się we mnie z napięciem widocznym w pociemniałych oczach.

— Wszędzie.

Tak, odważyłam się wyrazić swoje największe pragnienie. Nie byłam z kamienia, a on obudził we mnie to wszystko, więc musiał mi to jakoś wynagrodzić! Zaskoczony uśmiech, który ozdobił jego twarz, złapał mnie za serce — oczy błysnęły mu, gdy zamrugał kilka razy, nie dowierzając.

— Jesteś pewna? — spytał, choć już kładł mi dłonie na ramionach. Wyglądał jak dziecko zabierające się za otwieranie prezentu, gdy zawinął palce pod krawędź ręcznika, co sprawiło, że miałam ochotę zamknąć oczy i po prostu oddać się w jego ręce.

— Gadaniem nie działasz na swoją korzyść — wymamrotałam, delikatnie wbijając paznokcie w jego skórę, by zmusić go do działania.

Nie poznawałam samej siebie, ani własnego głosu. To nie byłam ja, tylko jakaś inna dziewczyna w moim ciele, choć musiałam przyznać, że lubiłam ją zdecydowanie bardziej, bo pozwalała sobie czasami na odrobinę szaleństwa.

— Śniłem o takiej chwili po nocach! — ogłosił uradowany, całując mnie mocno.

Nie przyszło nam do głowy, że obłapialiśmy się pół nadzy w ogólnodostępnej łazience, gdzie w każdej chwili mógł ktoś zajrzeć i nas nakryć. Nie to było nam w głowie — wzajemne odkrywanie kolejnych rejonów własnych ciał przesłoniło nam rozum, jednak zanim zdążyło dojść do jakiegokolwiek większego odkrycia, rozległ się donośny szczęk otwieranych drzwi i już kilka sekund później chowaliśmy się za prysznicową zasłonką, wstrzymując oddechy.

— Pod prysznic, tak? — szepnęłam, odwracając głowę.

Andreas stał za mną, zaglądając mi przez ramię, ale mlecznobiała zasłona skutecznie maskowała widok.

— To gdzie niby mieliśmy uciec? — obruszył się, szczypiąc mnie w bok. — Miałaś lepszy pomysł, gdy pierwsza się tu wpychałaś?

— Nie — przyznałam mu rację, choć niechętnie.

Cofnęłam się do tyłu, bo prawie wypychał mnie z kabiny. Wciągnął powietrze przez zęby, gdy na niego wpadłam.

— Nie rób tak — stęknął, a ja uśmiechnęłam się mimowolnie na widok jego zbolałej miny. Wiedziałam jak działa na niego moje ciało i wspaniale się z tym czułam.

— Co jeśli ten ktoś tu zajrzy? — spytałam, ocierając się o niego kolejny raz. Odsunął mnie na odległość ramion i znów prawie wypadłam na zewnątrz.

— Litości, dziewczyno! Bo zrobię ci krzywdę.

Miałam ubaw z jego min, choć sama także cierpiałam. Moją uwagę przykuły ciche kroki — połączenie stąpania i mlaskania podeszwy w kontakcie z mokrą podłogą. Rozległo się wesołe gwizdanie, a za moimi plecami Andi prawie zakrztusił się śliną.

— To Schuster! — jęknął i przycisnął mnie do płytek na ścianie, ignorując wszelkie reakcje ciała. — Cicho!

Wpatrywaliśmy się w siebie z napięciem i nie miało ono nic wspólnego ze wcześniejszym pożądaniem — mogliśmy wpaść w niezłe tarapaty! Prawie nadzy pod jednym prysznicem!

— Jest tu kto? — zawołał trener, jakby grał w niskobudżetowym horrorze. — Halo?!

Myślałam gorączkowo nad naszą sytuacją, gdy nagle spadł na mnie strumień lodowatej wody. Andreas odkręcił kurek — niestety — najwyraźniej nie ten, co trzeba.

Przylgnęłam do niego, walcząc o oddech i bijąc pięściami w jego ramiona, bo ta woda była tak zimna, że zobaczyłam przed oczami gwiazdki. Pierś do piersi, biodra do bioder i staliśmy tak, drżąc jak opętani, całkowicie wyzbyci jakiejkolwiek żądzy oprócz tej, by poskromić dziki śmiech, który nas wtedy opanował.

— Jesteśmy w dupie — stwierdził Andi filozoficznie, szybko zmieniając wodę na ciepłą i obejmując mnie znów.

Szczękałam zębami, przytrzymując ręcznik przy skórze, bo szybko nasiąkał wodą i robił się ciężki. Powoli przestawałam się trząść.

— Dlaczego? — spytałam szeptem, nasłuchując krzątaniny trenera. Gwizdał wciąż głośno i wesoło.

— Rozważyłaś już może jak wrócimy do swoich pokoi w takim stanie? — rzucił cicho, zaciskając dłoń na moim ręczniku, który był całkowicie przemoczony.

Uniosłam brwi i otworzyłam szeroko usta, wpatrując się w niego z autentycznym przerażeniem.

— Cholera! — wyrwało mi się. — Przecież ja jestem pod spodem całkiem goła!

— No, a ja tylko nagi, więc rzeczywiście masz gorzej...