Dziesiąty

 LAURA

*****

 - Pomóż mi.

 Sabine podniosła jasnowłosą głowę znad aparatu, który trzymała w dłoniach i powoli rozmontowywała. Uniosła brwi na znak zdziwienia, bo przez większą część wieczoru wcale się do niej nie odzywałam - dzieliłyśmy pokój w norweskim hotelu, a ja od samego przyjazdu nie mogłam wydusić z siebie ani słowa.

 - W czym konkretnie mam ci pomóc? - spytała oschle, widocznie obrażona.

 Miała mi za złe, że nie przyznałam się jej wcześniej do swoich uczuć wobec Andiego. Dopiero żal i rozpacz, w którą wpadłam po rozmowie w samolocie sprawiły, że wypłakałam całe morze łez, które wsiąkły w jej bluzkę. Tuliła mnie niczym matka, której nie zdążyłam zapytać jak żyć, by uniknąć takich sytuacji. Jak się bronić, gdy serce mówi co innego niż rozum. Jak dać sobie radę z tym nawałem emocji i stanów, które przychodzą nagle i całkowicie pustoszą moje wnętrze, nawet gorzej niż makabryczne sny.

 - Chcę się zmienić.

 Słabo skrywana złość natychmiast ustąpiła miejsca zainteresowaniu - Sabine uwielbiała być dla innych przewodniczką, nauczycielką... Zwietrzyła okazję.

 - Chodzi ci o wygląd? - spytała odrobinę niepewnie, nie chcąc mnie urazić.

 Pokiwałam głową. - Wygląd, zachowanie... wszystko. Naucz mnie jak być dziewczyną wartą zainteresowania. Taką jak ty.

 Patrzyła na mnie intensywnie i nie wiedziałam czy oceniała moje szanse na jakąkolwiek metamorfozę, czy może myślała o czymś całkowicie innym. W jej oczach pojawił się dziwny błysk, gdy odstawiła aparat na blat i ruszyła w moim kierunku z wyciągniętymi ramionami.

 - Głuptasku! Nie musisz się zmieniać dla faceta - stwierdziła, obejmując mnie ciasno, aż brakło mi tchu. Rozczochrała moje włosy dłonią. - Jesteś wspaniała sama w sobie i nie staraj się tego zmieniać, bo ten gówniarz jest ślepy jak nowo narodzone kocię.

 Oddychałam głośno, a nerwowe drżenie opanowało całe moje ciało - upokorzenie boli bardziej, niż uderzenie w twarz. Chciałam zrobić coś... cokolwiek. Chwycić się czegoś, bo leciałam w otchłań, wciąż jeszcze siedząc na łóżku.

 - Trzymam cię - szepnęła Sabine, a jej obecność dodawała mi odwagi przed rozwijającym się atakiem paniki. - Wypłacz się, bo to przyniesie ukojenie. Jestem tu przy tobie i nigdzie się nie wybieram. Przepraszam, tak bardzo, że zaniedbałam cię ostatnio. Wank dosłownie przesłonił mi świat - mówiąc to, zaśmiała się wesoło. 

 Czknęłam głośno i rozbeczałam się na całego. Było mi wstyd, bo znów stawałam się tą smutną dziewczyna, którą tak bardzo chciałam zostawić za sobą. Przez głowę przelatywało mi tysiąc myśli na minutę, a każda z nich dotyczyła sposobu w jaki mogłabym odebrać sobie życie. Nie chciałam ich - podsuwał je okaleczony wiecznymi niepowodzeniami umysł. Potrzebowałam lekarstwa, i to natychmiast.

 - Pomóż mi... pomóż - błagałam, bezwiednie wbijając palce w jej ramiona, a ona zacieśniała uścisk.

 - Pomogę - obiecała i wiedziałam, że mówiła prawdę.

ANDREAS

*****

 - Źle! - ryknął trener, gdy tylko pojawiłem się w jego polu widzenia, a ja zupełnie bezmyślnie dałem upust nagromadzonej agresji i z całej siły rąbnąłem o ziemię trzymanym w ręce kaskiem. Odwrócili się wszyscy - przechodzący kibice, operator kamery i zawodnicy.

 Mroźny wiatr szarpał mi włosy i studził rozemocjonowaną głowę, gdy dosłownie sztyletowałem Schustera wzrokiem. Takie coś zdarzyło mi się po raz pierwszy, więc całkowicie zapomniałem o obecności ciekawskich ludzi, tylko czekających na odrobinę sensacji. Wcale nie pomagał mi fakt, że guzy na czole przybrały barwę zgniłej żółci. Wyglądałem jak jakiś menel, który z braku innej możliwości założył na siebie śmieszny, obcisły kombinezon.

 - Zwiało mnie - warknąłem, podnosząc upuszczone wcześniej narty.

 Trener zaśmiał się widowiskowo i ironicznie. Za moimi plecami mignęło światło - prawdopodobnie właśnie nas nagrywano. Zacisnąłem dłonie w pięści, koncentrując się na białych obłokach pary opuszczających moje usta.

 - Popełniłeś kardynalny błąd przy wyjściu z progu - oznajmił, podchodząc do mnie i odciągając na bok. Uścisk jego dłoni na moim ramieniu był tak silny, że aż zacisnąłem zęby. Nie w smak mi był ten manifest wyższości. To ja skakałem, nie on.

 - Dostałem podmuch!

 Szarpnąłem się, prostując na całą wysokość, więc mogłem spojrzeć mu prosto w oczy - jak równy z równym. Wiedziałem, że wciąż przyglądało nam się sporo osób - wiadomo jak to mogło wyglądać. Kątem oka zobaczyłem Wanka, który stał tuż obok, czekając, by w razie potrzeby interweniować. Pozostali też się czaili -chyba myśleli, że walnę trenera. Mały Andi już nie był taki mały...

 - Porozmawiamy po konkursie - spuścił trochę z tonu, ale nie odwrócił wzroku. Ja nawet nie mrugnąłem. - Teraz zabieraj swój tyłek na górę i uważaj na te wielkie podmuchy, które tak cię dziś atakują - dodał, a na odchodnym trącił mnie ramieniem.

 Stałem sztywno wyprostowany jeszcze przez chwilę, aż znów wyczułem obecność Wanka. Furia powoli mnie opuszczała, wracała świadomość miejsca i czasu, w których się znajdowałem. Wreszcie przestałem widzieć na czerwono.

 - Młody! Ale odstawiłeś manianę... - Wank zagwizdał z podziwem. - Myślałem już, że nasz treneiro wytarga cię za ucho, taki był wpieniony.

Potarłem piekące oczy. Wciąż ciężko oddychałem, a serce biło mi jak po szalonym biegu, ale wewnątrz opanowało mnie potworne zmęczenie. Miałem dość!

 - Daj mi spokój - zawołałem, próbując go ominąć.

 - Sam go nie mam, więc jak dać go tobie? - spytał, waląc mnie w ramię jakbym był jakimś cholernym workiem treningowym. Popchnąłem go, zgrzytając zębami i ruszyłem przed siebie.

 - Kretyn.

 - Ja też... tak bardzo... cię kocham! - zawołał specjalnie głośno, piskliwie i z wielkim uczuciem, a kilka dwunastolatek stojących za bandą prawie zemdlało z wrażenia.

***

 Moje triumfujące spojrzenie przewiercało Schustera na wylot. Wysoko uniosłem głowę, bo miałem prawo być dumny. Co powiesz teraz? Pasuje mi to stawanie na podium? Kiwnął głową z uznaniem, widocznie natychmiast zapomniał o naszym wcześniejszym starciu. Awans z dwunastego miejsca na trzecie był znaczący i nikt nie mógł mi wypomnieć, że nie zrobiłem wszystkiego, by się poprawić - rekord skoczni pobity o dwa metry mówił sam za siebie.

 Dziennikarze tylko przelotnie zwracali uwagę na moją poobijaną twarz, o nic nie pytali, biorąc sińce za efekt jakiegoś niefortunnego upadku. Ja pamiętałem o nich stale - przy każdym uderzeniu serca, które pobudzało je do bólu pulsującym rytmem, wspominałem powód ich powstania.

 Nie było jej na konkursie - wypatrzyłem to już wcześniej, bo kilka razy mignęła mi przed oczami Sabine. Sama, zaopatrzona w dużą lustrzankę. Biegała to za trenerem, to za innymi, a mnie ignorowała. Dziwne, bo zawsze, gdy miałem okazję je spotkać, trzymały się razem. Nigdzie nie widziałem charakterystycznych włosów i twarzy Laury. Miała taką fajną, dużą czapkę, która zasłaniała jej pół buzi - jakby chciała się pod nią schować. Ukryć te smutne oczy, które tak bardzo mnie interesowały.

 Znów to robiłem, cholera! Dalej o niej myślałem, i to nawet częściej niż przedtem - zanim naopowiadałem jej niestworzonych bajek o zakładzie, który praktycznie nie miał miejsca. Zanim ją do siebie zraziłem. Miałem koncentrować się na skokach, tak? Dobra. Tylko dlaczego potężne poczucie winy wierciło mi w środku dziurę tak wielką, że ledwo mogłem myśleć?

***

 - Odwołali jutrzejsze zawody, czaisz? - spytał Richard, zatrzymując mnie w tłumie. Wokół nas aż roiło się od ludzi opatulonych w ciężkie, puchowe kurtki, a ja wciąż nie włożyłem swojej. Było mi strasznie gorąco. Spojrzałem na niego jakby mówił do mnie w pradawnym języku. Huraganowy wiatr zawiewał mi śnieg do oczu i zabierał oddech.

 - Co?

 - Jutro nie skaczemy - wyjaśnił dokładnie akcentując każde słowo. - Co się z tobą dzieje, młody? 

 Gdy dotarł do mnie sens jego słów, nie mogłem określić czy było mi to na rękę, czy nie - byłem po prostu bardzo zmęczony i obolały. Chciałem tylko spać.

 - Nie czuję się zbyt dobrze. O której mamy samolot?

 - Jutro wieczorem - oznajmił, jakby to było oczywiste. Bo było - lot mieliśmy zarezerwowany na kilka godzin po konkursie, który właśnie odwołano. Mój mózg działał niezwykle wolno, więc odruchowo zgodziłem się na propozycję Richarda, który stwierdził, że skorzystamy z okazji, jadąc do jakiegoś klubu w mieście.

 - Super, bo już myśleliśmy, że będziesz wolał zostać w pokoju i płakać w poduszkę - wyszczerzył się i zostawił mnie samego. Minutę później wciąż przetwarzałem jego ostatnie słowa.

 - Co? - rzuciłem, ale nikt mi nie odpowiedział. 

 

LAURA

*****

 - Wróciłam! - zawołała Sabine, a jej głos wybudził mnie z półsnu, w który zapadłam zaraz po jej wyjściu. Podniosłam głowę, wciąż leżąc na swoim łóżku -  ściągała właśnie grubą, czerwoną kurtkę, która dosłownie ociekała topniejącym śniegiem.

 - Zmarzłaś? - spytałam sennie, przecierając oczy. Czułam na skórze chłód, który ze sobą przyniosła.

 - Jakbym przez te dwie godziny siedziała w cholernej lodówce! - wydukała, szczękając zębami. Czym prędzej podbiegła do grzejnika i objęła go z niesłychaną czułością i westchnieniem ulgi.

 - Myślę, że Wank mógłby się obrazić - stwierdziłam. - Nawet jego tak nie tulisz.

 Wyszczerzyła się, ale jej spojrzenie było badawcze - wcześniej obawiała się pozostawienia mnie samotnie w pokoju. Wreszcie po wielu namowach i przekonywaniach z mojej strony, poszła na konkurs sama i odwaliła całą robotę, za co byłam jej niezmiernie wdzięczna.

 - Jutro to ja będę pracować na pełnych obrotach, a ty tylko popilnujesz bym nie narobiła głupich błędów - zwróciłam się do niej, siadając obok. Pod plecami poczułam przyjemne ciepło, które zaczęło promieniować do mojego wnętrza. Niepokój powoli zanikał.

 - Oj, obawiam się, że kolejną okazję do wykazania się będziesz miała dopiero w przyszłym tygodniu - rzekła, patrząc na mnie przepraszająco. - Odwołali jutrzejszy konkurs ze względu na ten huragan.

Dłonią wskazała na widok za oknem - w mleczno-złotym świetle pobliskiej latarni widać było świat tonący w opadach gęstego śniegu szarpanego porywistym wiatrem. Mimowolnie przeszedł mnie dreszcz.

 - No to po zawodach.

 - Niestety - przytaknęła.

 Zapatrzyłam się na chwilę - może to i lepiej? Przynajmniej się wyśpię i nie będę zmuszona do oglądania... jego... jeszcze przez kolejne kilkanaście godzin. Moje skołatane serce odpocznie.

 - Za to mam dla ciebie dobre wieści - zaszczebiotała, klaszcząc w dłonie jak mała dziewczynka, więc wiedziałam już co było na rzeczy.

 - Nie - rzuciłam szybko.

 - Taaak!

 - Nie, nie, nie.

 Potrząsałam głową aż pokój zaczął mi wirować przed oczami. Sabine zmrużyła oczy.

 - Chciałaś metamorfozy, tak? - spytała zaczepnie, opierając dłonie na kolanach.

 Tym razem musiałam przyznać jej rację.

 - No! Zbieraj się, wychodzimy. Nie chcesz chyba spędzić wolnego wieczoru rycząc w poduszkę?

 - Gdzie pójdziemy? Co będziemy robić? - dopytywałam się, analizując w myślach perspektywę pozostania w pokoju i ryczenia w poduszkę.

 - Do klubu. Bawić się - ogłosiła, wzruszając ramionami. - Musisz się wreszcie tego nauczyć, dziecino.

 - Przecież się bawię! - krzyknęłam, wspominając ostatnią imprezę.
 Sabine zmarszczyła brwi.
- Wybacz, że ci to powiem, ale tańczenie w samotności przy wizualizacjach z Winampa jest żałosne.  Otworzyłam szeroko usta, całkowicie oburzona.

 - Wcale tak nie robię!

 Puściła mi oko i poruszyła brwiami w sugestywny sposób.

 - Robisz, robisz. Myślałaś, że nie widzę.

***

Zrobiła mnie na bóstwo w czasie krótszym, niż ten, którego ja potrzebowałabym na zwykłe wyszczotkowanie włosów. Powierzyłam jej tą metamorfozę, bo wiedziałam, że tylko ona mogła mi pomóc w odnalezieniu prawdziwej siebie - byłam pewna, że gdzieś tam w środku kryło się moje normalne oblicze. Dziewczyna warta uwagi i miłości, zasługująca na doświadczenie czegoś wspaniałego. Może tylko trochę się w tym życiu pogubiłam? A może tak naprawdę jeszcze się nie odnalazłam?

 - Nie musisz dziękować! - ogłosiła triumfalnie, gdy wcisnęłam się w jej mikroskopijną sukienkę. Powiodłam niepewnym wzrokiem po swoich odkrytych nogach, odzianych jedynie w cienkie rajstopy i wyobraziłam sobie jak będzie zimno, gdy tylko zrobię krok w śnieżycy panującej za oknem.

 - Mimo tego... dzięki - wymamrotałam. - Za wszystko.

 Wydęła dolną wargę i skrzywiła się malowniczo, biorąc mnie w ramiona - tym razem mniej gwałtownie, uważając na moją wypielęgnowaną fryzurę. Kiwałyśmy się parę chwil, a puszczając mnie, nakazała:

 - Kończymy z depresją, tak? Od dzisiaj masz być tylko i wyłącznie szczęśliwa.

 Pokiwałam głową, a motyle w moim brzuchu rozszalały się na dobre.

***

 Przeciskałam się przez parkiet całkiem sprawnie, choć wysokie obcasy i ta śmieszna, obcisła szmatka wcale mi w tym nie pomagały. Jakaś dziewczyna trąciła mnie łokciem z taką siłą, że tylko cudem uniknęłam wywrotki. Złapałyśmy równowagę, podpierając się nawzajem. Przeprosiła, rozchichotana, by zaraz wrócić w ramiona swojego partnera. Utonęli w namiętnym uścisku. Uniosłam oczy w górę - z olbrzymich głośników zaczęła płynąć na pozór nastrojowa piosenka, podrasowana nutką dubstepu. Ściany drżały, gdy wokół mnie zaroiło się od zakochanych, a ciężkie powietrze zaczęło wprost parować od seksualnego napięcia. Zagryzłam wargę, bo dotarło do mnie, że gdzieś tam Sabine obściskiwała się ze swoim olbrzymem Wankiem, a ja nie miałam innego wyjścia, niż zaczekać na nią pokornie gdzieś w kącie, jak zwykle zresztą.

 Gdy tylko zobaczyłam go w tłumie, serce podeszło mi do gardła - jak to się stało, że musiał być akurat tam gdzie my? Przecież Sabine obiecała, że ten wieczór będzie tylko nasz... Podobno wpadł, bo nie mógł znieść myśli, że ktoś mógłby poderwać jego kobietę. Sam, jak podkreślił - przyjechał samotnie. Mimo wszystko złożyło się tak, że Sabine była z nim, a ja znów sama i nie zanosiło się na poprawę sytuacji. 

 Ze wstydem poprawiłam opadające ramiączko sukienki - wiedziałam, że to całe strojenie się pójdzie na marne, ale mimo to miałam jakąś głupią nadzieję... Oh, ależ byłam naiwna! Postanowiłam znaleźć sobie jakąś ustronną lożę, by w spokoju zaczekać aż Sabine skończy romanse na parkiecie. Szłam szybko, bo coraz lepiej wychodziło mi poruszanie się na obcasach.

Wpadliśmy na siebie nagle, tuż przy wyjściu z sali. Zachwiałam się, a on zręcznie złapał mnie w pasie. Nie dopuszczałam do siebie żadnych myśli. Zero insynuacji - pewnie był tam całkowicie przypadkiem, przecież to taki wielki, sławny klub, a Wank powiedział, że zgubił kolegów po drodze, więc...

Podniosłam wzrok, choć wiedziałam, że później wypłaczę sobie przez to oczy. O nie... nie, błagam, nie patrz tak na mnie... Nie w ten sposób... Jego tęczówki pełne były wszystkich zimowych odcieni błękitu, jak barwa śniegu zmieszana z kolorem nieba w mroźny, słoneczny dzień.

Chciałam go wyminąć, ale wciąż jeszcze nie zdjął ręki z mojej talii. Tym razem nie przeszkadzało mu, że na niego wpadłam? Dlatego, że wyglądałam inaczej? Dlatego, że się zmieniłam? Oderwałam dłonie od jego przedramion, próbowałam się wyswobodzić, a wtedy on pochylił się i powiedział coś, co sprawiło, że mimowolnie zacisnęły się wszystkie mięśnie w moim ciele.

- Szukałem cię.

Nie wierzyłam mu. Nie wierzyłam w ani jedno jego słowo, ale... odsunęłam od siebie myśli o głupich zakładach i nagle wylądowałam między ocierającymi się w tańcu parami, a moje serce galopowało tak szybko.

Przyciągnął mnie zdecydowanie za blisko - nigdy wcześniej nie byłam dotykana w ten sposób - ale miałam tak mało sił, by go powstrzymać. Piorunując go spojrzeniem odciągnęłam jego prawą rękę, lecz natychmiast zostałam pokonana. 

Patrzył na mnie oczami o rozszerzonych źrenicach - jeszcze nigdy nie czułam na sobie tak ciężkiego spojrzenia. Oddychał szybko i niespokojnie, a jego żelazny uścisk na moim nadgarstku sprawiał, że prawie mdlałam z wrażenia. Szarpnęłam się. Nic z tego - uniósł wyżej nasze ręce i tym samym znalazłam się jeszcze bliżej jego ciała. Czułam go wszystkimi zmysłami i odbierało mi to rozum. Nie mogłam myśleć!

- Powiedz mi, że mam przestać, to przestanę - droczył się. 

Nie zauważyłam wcześniej, że był o tyle wyższy, silniejszy - wcale nie patykowaty. Nie miałam z nim żadnych szans, a nie byłam całkowicie pewna czy chciałabym podjąć walkę. 

Bezwiednie uniosłam swoją wolną dłoń i przesunęłam opuszkami palców po jego posiniaczonym czole, wystającej kości policzkowej i nie mogąc się powstrzymać, obrysowałam kontur miękkiej dolnej wargi. Zacisnął powieki pod wpływem mojego rozdygotanego dotyku. 

Otaczały nas tłumy tańczących, pod butami drżała podłoga wstrząsana uderzeniami basów, a ja czułam jakbyśmy byli tam całkowicie sami. 

 Zbliżył twarz tak, że nasze oddechy łączyły się w jeden, ale jeszcze mnie nie pocałował... Napięcie, oczekiwanie, niepewność. Przestałam mrugać, żeby nie przegapić odpowiedniego momentu, choć świadomość jego niecierpliwych palców nerwowo gniotących materiał mojej sukienki sprawiała, że miałam ochotę zamknąć oczy i całkowicie się zatracić..

- Chodź ze mną - mruknął mi nagle wprost do ucha, trącając wargami wrażliwą skórę szyi i sprawiając, że opadłam z sił.

 - Nie - odparłam słabo, mocując się z jego rękami, ale całkowicie daremnie. 

- Proszę - syknął, ściskając mnie jeszcze mocniej, a jego głos wyrażał czystą desperację, nigdy wcześniej nikt tak do mnie nie mówił.

 Zmrużyłam oczy, by echo tego słowa pozostało jak najdłużej w mojej pamięci. Byłam zbyt oszołomiona nowymi doznaniami i zaskoczona jego nagłą przemianą, by dwa razy się zastanowić. Poszłam, choć podświadomie chyba już wiedziałam, że gorzko tego pożałuję.