Trzynasty

LAURA

******

Wciąż jeszcze nie bardzo rozumiałam co wydarzyło się wcześniej, gdy zajechaliśmy pod hotel i opony samochodu zapiszczały w kontakcie ze śliskim betonem na parkingu. Szarpnęło mną do przodu, a głowa Andreasa zsunęła się z mojego ramienia — trzymał ją tam od początku jazdy, podczas gdy raz za razem łapał mnie za rękę i mamrotał mi do ucha słowa, które sprawiały, że czerwieniłam się jak wiśnia.

To wszystko działo się tak szybko... niespodziewanie... Traciłam dech przy każdym, najmniejszym nawet dotyku, a moje serce biło zbyt szybko na sam dźwięk jego głosu.

Sabine momentami się nam przyglądała — łapałam jej spojrzenie, lecz w ciemności nie mogłam stwierdzić jaki miała do tego wszystkiego stosunek. Marzyłam, by znaleźć się z nią w zaciszu czterech ścian naszego pokoju i wreszcie móc o wszystko spytać. Nie miałam pojęcia co zrobić, ani jak postąpić. Andreas skutecznie mącił mi w głowie!

— Wysiadka, gołąbeczki! — rzucił Wank, otwierając mi drzwi.

Wyskoczyłam pośpiesznie, wyswobadzając się z objęć Andiego, bo dziwne i sprzeczne uczucia szalały we mnie niczym czerwcowa burza z piorunami. Chciałam go przyciągnąć bliżej i odepchnąć w tym samym momencie. Co zrobię jeśli okaże się, że znów uknuli jakiś zakład? Jeśli to było tylko na pokaz? — te myśli wciąż mnie gnębiły i nie pozwalały mi rozkoszować się faktem, że chłopak, za którym wypatrywałam oczy, zwrócił na mnie uwagę. Nie mogłam do końca nacieszyć się jego bliskością. Miałam fazę ucieczki. Zawsze uciekałam. Wtedy porażka mogłaby boleć mniej, bo nie oddałabym wszystkiego, co mogłam — niestety, właśnie jemu chciałabym oddać wiele, jeśli nie wszystko.

— Idziesz? — usłyszałam głos Sabine jakby z oddali i odzyskałam ostrość widzenia, porzucając te późnowieczorne rozmyślania. Niestety, w jednej sekundzie przekonałam się, że Andreas także opuścił już auto, a co więcej, podreptał przed siebie zaraz za Wankim, nawet się nie żegnając.

Zrobiło mi się zwyczajnie przykro — nie wiem czego oczekiwałam... może jakiegoś małego gestu czy spojrzenia... w zamian za to mogłam obserwować jego wysoką sylwetkę znikającą w cieniu, jaki rzucał budynek hotelu.

— Mogę mieć do ciebie parę pytań? — zwróciłam się do Sabine, która szła tuż obok, obciągając za wąską sukienkę tak, by ukryć pośladki.

Skromnie wygładziłam materiał swojej, co natychmiast przywołało wspomnienia... jego dłoni niecierpliwie mnących materiał, jakby chciał się go pozbyć, by swobodnie dotykać mojej nagiej skóry...

— Myślę, że najpierw to ja spytam o kilka rzeczy ciebie — stwierdziła moja mentorka, klepiąc mnie po ramieniu.

Zakradłyśmy się do środka najciszej jak tylko mogłyśmy, odbierając wcześniej nasze klucze od zachwyconego pana z recepcji. Nie, nie uśmiechał się tak zalotnie w moim kierunku... Sabine mrugnęła mu okiem, gdy z prawie cielęcym zachwytem wpatrywał się w jej dekolt. Oczami wyobraźni widziałam go przelatującego nad blatem, gdyby tylko Wank to zobaczył.

Przyłożyła palec wskazujący do uszminkowanych na różowo warg, nakazując mu milczenie, na co pokiwał jedynie głową, wciąż się gapiąc.

— Grzeczny piesek — szepnęła, gdy oddaliłyśmy się w stronę naszego pokoju. — Bardzo, bardzo grzeczny.

Potrząsnęłam głową, zastanawiając się gdzie na świecie była sprawiedliwość — ona mogłaby przebierać w mężczyznach i co dzień mieć nowego, a ja nie mogłam odpowiednio zainteresować sobą tego jednego... jedynego.

Wśliznęłam się do pokoju zaraz za nią i zapaliłam lampkę. W środku było przyjemnie ciepło i prawie od razu ogarnęła mnie senność. Usiadłam na brzegu łóżka, pamiętając o tym, że chciałam porozmawiać z Sabine. Tyle tylko, że ona nie zdążyła nawet zdjąć swetra, gdy rozległo się ciche pukanie do drzwi. Spojrzałyśmy na siebie przerażone — cokolwiek byśmy nie powiedziały, nasze stroje zdradzały wszystko, a smród dymu i alkoholu, który wsiąkł w pory naszej skóry dodatkowo potwierdzał to, że wróciłyśmy z balangi. Gdyby trener Schuster...

— Kto tam? — odezwała się, wciąż patrząc na mnie z napięciem.

Minęło kilka nerwowych sekund, a ja zdążyłam wyrwać sobie kilka włosów z głowy, gdy wreszcie mogłyśmy odetchnąć z ulgą.

— Ja — rzucił Wank, a jego głos był przytłumiony, jakby przyciskał usta do drzwi. Znając go, zapewne tak właśnie zrobił.

Sabine przewróciła oczami, zrzucając z siebie koc, który naciągnęła w ostatnim akcie desperacji. Była już boso i na palcach powędrowała, by mu otworzyć. Wparował do środka, chwytając ją w pasie i unosząc wysoko, a ona otoczyła ramionami jego szyję. Odwróciłam wzrok.

Śmiała się cicho, karcąc go za ten nagły atak i wypraszając z pokoju, jednak był nieugięty. Zaczęłam ostentacyjnie ziewać, bo nagle zmęczyły mnie te ich szczęśliwe amory. Byłam... smutna.

— Dobrze, ale tylko na chwileczkę — szepnęła Sabine, odpychając jego ręce. — Zaraz wrócę, pączuszku.

Musiałam na nią spojrzeć, bo niezaprzeczalnie mówiła do mnie. Jej twarz przybrała ten jedyny w swoim rodzaju wyraz — niezgłębionego zachwytu Wankiem i całkowitej obojętności na otoczenie.

Pokiwałam głową, a oni niemal natychmiast wyślizgnęli się cicho na korytarz i tyle ich widziałam. Uniosłam brwi i opadłam na materac, zupełnie wyprana z siły, nadziei i wcześniejszej euforii.

Zażartował sobie... znów... Ogarniał mnie wielki wstyd na samo wspomnienie tego, na co mu pozwoliłam. Nie powinnam była dać mu się całować w... ten sposób. Takie pocałunki kradną duszę i ona już nie wraca. Byłam pusta... tak bardzo pusta w środku. Zabrał wszystko — mój rozum, moje uczucia, moje ja. Być może dramatyzowałam nieco, ale... pragnienie by przyszedł i powiedział mi, że ten wieczór to nie sen było tak silne, że prawie się popłakałam.

Zdjęłam sukienkę, gładząc delikatny materiał i wtulając w nią twarz — szukałam potwierdzenia, że nie wyobraziłam sobie tego wszystkiego. Zapach klubu wciąż był intensywny, więc miałam pewność, że naprawdę tam byłam.

Wciągnęłam koszulkę na gołe ciało, wstydząc się niewidzialnego obserwatora, a później odszukałam wciśnięte do walizki dresy. Włosy związałam niedbale na czubku głowy, choć wyglądało to bardziej niż głupio, bo było ich za dużo na taką fryzurę. Właśnie rozglądałam się za płynem do demakijażu, którego Sabine nakazała mi używać co wieczór, gdy znów rozległo się pukanie. Tym razem było tak cichutkie, że prawie niedosłyszalne, ale już po chwili na palcach zmierzałam w stronę drzwi. Przyłożyłam czoło do chłodnego lakierowanego drewna i nasłuchiwałam. Puk, puk, puk... Poprawiłam koszulkę, żałując, że nie zdążyłam wrzucić na siebie niczego więcej na wypadek spotkania oko w oko z trenerem.

Uchyliłam drzwi powolutku i prawie natychmiast chciałam je zatrzasnąć, całkowicie odruchowo, ale przeszkodziło mi w tym kolano, które szybko pojawiło się w luce. Andreas wsunął rękę do środka i wcisnął się, nawet nie pytając o pozwolenie.

— Co ty wyprawiasz? — szepnął z wyrzutem w głosie, rzucając mi pytające spojrzenie tych niesamowicie niebieskich oczu i rozcierając bolącą nogę.

Musiałam wyglądać trochę głupio, gdy tak kurczowo trzymałam się klamki, więc zamknęłam drzwi i odwróciłam się do niego, zakładając ręce na piersi, by przynajmniej mentalnie zwiększyć między nami dystans i... no cóż, choć trochę się okryć. Moje ciało dosłownie śpiewało na jego widok, takiego rozczochranego w zwykłej koszulce i dresach wiszących mu nisko na biodrach. Chłonęłam ten obrazek jak gąbka, a on doskonale zdawał sobie z tego sprawę, bo... uśmiechał się szeroko jak ostatni dureń i... ahhh, byłam na niego taka zła, jednocześnie tak bardzo się w nim zadurzając.

— Ładnie ci tak — stwierdził, wskazując bocianie gniazdo na mojej głowie. — Powinnaś częściej rozplatać tego śmiesznego warkocza.

Tego było zbyt wiele... nie wytrzymałam i musiałam się roześmiać. Co on chrzanił? Wyglądałam jakbym trzy dni spała na dworcu, a wspaniały tusz Sabine zapewne odbił mi się po oczami ciemną smugą, a on... tak mnie zawstydzał. Ukryłam twarz w dłoniach, próbując się uspokoić. Ciekawe po co przyszedł? W sumie było mi wszystko jedno... skoro się pojawił, to musiał mieć powód. Spojrzałam na niego przez palce i wzdrygnęłam się, bo podszedł zupełnie niepostrzeżenie — mogłam dokładnie widzieć malutkie literki, którymi zadrukowana była jego koszulka. Był tak blisko, że z wrażenia straciłam oddech.

— Mówił ci ktoś kiedyś, że zbytnio się zbliżasz? — zganiłam go słabym głosem, wciąż wpatrując się w materiał na jego piersi. — Istnieje coś takiego jak przestrzeń osobista i...

— Ciii... — szepnął, chwytając moje włosy i ciągnąc delikatnie tak, że musiałam podnieść głowę i wreszcie na niego spojrzeć. Zmiękły mi kolana. — Jedyne czego chcę w tym momencie, to znacznie naruszyć tą twoją... osobistą przestrzeń.

Nie miałam siły protestować. Objął mnie znów, silną ręką podtrzymując w pasie, a wolną dłonią przesunął po moim policzku, sprawiając, że zamknęłam oczy i... bezwiednie się do niego przytuliłam. Trzymał mnie tak przez chwilę, nieco sztywno, ale było mi tak przyjemnie, że przestałam reagować.

— Może nie takie naruszenie miałem na myśli, ale... lepsze to niż nic — prychnął, po chwili wtulając twarz w tą imitację koka, którą wcześniej stworzyłam.

Ścisnęłam go mocniej, czując, że wcale nie miałam ochoty by się z nim rozstawać tej nocy, ale było coś, co skutecznie mnie hamowało.

— Nie sądzisz, że powinniśmy się lepiej poznać? — spytałam, po raz pierwszy patrząc mu w oczy całkiem poważnie. — Nie chcę być niegrzeczna, ale nasze kontakty są, no cóż... nieco... dziwne.

— Co ty mówisz, dziewczyno? — zdumiał się teatralnie. — Określ swoje żądania... Mam zejść na dół i zaśpiewać serenadę?

Parsknęłam zduszonym śmiechem. Ile bym dała by zobaczyć go w takim momencie? To było wprost... niewyobrażalne.

— Chyba nie jestem aż tak wymagająca — wymamrotałam, wciągając jego zapach głęboko i powoli się odprężając.

— Ulżyło mi. Gdyby trener zobaczył...

Śmialiśmy się oboje i w tamtym momencie poczułam się tak szczęśliwa jak jeszcze nigdy w całym moim życiu. To była więź... ciche porozumienie. Wydawało mi się, że znam go od dawna i na drugi plan schodził fakt, że tak naprawdę ledwo co się poznaliśmy.

Nie potrzebne były słowa — nasze ciała rozmawiały ze sobą w ich własnym, języku, który rozumieliśmy poprzez odruchy; ja czułam się bezpieczna w jego ramionach i chciałam schować się w nich jak najgłębiej, a on przyciągał mnie bardziej i bardziej, jakbyśmy wciąż nie byli dostatecznie zbliżeni.

Zdawałam sobie sprawę, że moje doświadczenia były bardzo ubogie w porównaniu z jego i nie miałam pojęcia czy był zadowolony z takiego obrotu spraw. Wiedziałam, że mógł chcieć czegoś więcej — nie byłam głupia, ślepa również. Gdyby tylko zrobił krok dalej, być może odpowiedziałabym na niego... ale on odwzajemnił uścisk i staliśmy tak kilka chwil, szczelnie objęci, podobnie jak w klubie. Czułam jak szybko biło mu serce i doskonale słyszałam jego przyśpieszony oddech na mojej skórze. Pożądanie dosłownie trzeszczało między nami, ale zostało stłumione... przynajmniej z mojej strony.

— Chciałbym, żebyś wiedziała... — zaczął schrypniętym głosem, ale urwał w środku zdania, bo z głębi korytarza dotarł do nas stłumiony pisk, a później gdzieś w oddali trzasnęły drzwi i echem poniosły się szybkie kroki.

Podniosłam głowę, układając usta w podkówkę — ten wspaniały wieczór tym razem naprawdę dobiegał końca, bo najprawdopodobniej do pokoju wracała Sabine. Nie chciałam po raz kolejny kłaść się do łóżka sama, by walczyć ze snem... W myślach błagałam, by Andi nie odchodził, bo... takie chwile mogły się już więcej nie powtórzyć. Wraz z końcem nocy znikał on, a moje nadzieje, tak gwałtownie obudzone jego pocałunkami, mogły pęknąć jak bańka mydlana.

Spojrzeliśmy sobie w oczy — on się uśmiechał, patrząc na mnie w sposób, którym zachwyciłaby się każda dziewczyna choć trochę tak wrażliwa i niepewna siebie jak ja. Pocałował mnie w czoło i uścisnął raz jeszcze tak, że prawie padłam zemdlona z wrażenia.

— Dokończymy jutro — poinformował mnie z łobuzerskim błyskiem w oku i wyślizgnął się na zewnątrz, zanim zdołałam go powstrzymać.

Spodobała mi się ta stanowczość jego ruchów — nie pytał mnie o zdanie, po prostu się pożegnał i wyszedł. Szczerzyłam się jak głupia, dotykając ust, policzków i czoła. Oparłam się o zimną ścianę, która w kontakcie z moją rozgrzaną do czerwoności skórą mogła zacząć parować i zamknęłam oczy, rozkoszując się własnym szczęściem.

— Dokończymy jutro... — powtórzyłam, a moje myśli zalała fala wizji, które powinny mnie zawstydzić, ale wcale tak się nie stało.

— TYLE RAZY MÓWIŁEM, ŻE NIE WOLNO ROZPRASZAĆ SIĘ W SEZONIE OLIMPIJSKIM JAKIMIŚ BZDURNYMI ROMANSAMI I JAK ZWYKLE NIKT MNIE NIE SŁUCHA! — trenerski ryk dosłownie wstrząsnął ścianami, skutecznie uwalniając mnie z sideł własnej spaczonej wyobraźni.

Przeraziłam się, i to okropnie — na pewno przyłapał Andreasa poza pokojem i dodał dwa do dwóch, wiedząc o wcześniejszych pogłoskach, które krążyły w ekipie. Spojrzałam w dół i natychmiast skoczyłam ku posłaniu, by okryć się kocem — moje ciało zdawało się być w stanie najwyższego pobudzenia i ostatnią osobą, przed którą chciałam się tak zaprezentować, był wrzeszczący trener Schuster.

Szczęknęła klamka, a ja odwróciłam się szybko, by stawić czoła reprymendzie ale... do pokoju weszła Sabine, różowa na twarzy jak piwonia, a zaraz za nią przerażony Wank, pchany trenerską ręką.

Obserwowałam całe zajście z wyrazem krańcowego zdziwienia w oczach, zasłaniając się kocem i wyglądając na dopiero co wyciągniętą z łóżka. Zakochana para stanęła na środku, spuszczając głowy w pokorze, a pan Schuster okrążał ich niczym pantera czająca się na ofiarę.

— Ile to trwa? — spytał, cedząc słowa jakby mówienie sprawiało mu trudność. — ILE TO TRWA?! — powtórzył, tupiąc nogą, gdy żadne z nich nawet nie otworzyło ust, by mu odpowiedzieć.

— Jestem dorosły, nie muszę się tłumaczyć z takich rzeczy... — wymamrotał Wank, wciąż wpatrując się we własne stopy.

Skupiłam się na jego wyglądzie — ciemne włosy były w kompletnym nieładzie, a szczęka aż do podstawy szyi została umazana czymś różowym, co barwą dziwnie przypominało pomadkę Sabine, w dodatku miał niedopięte spodnie i ślady paznokci na przedramionach. O nie, o nie... — pomyślałam, kojarząc fakty. — Trener przyłapał ich... w bardzo nieodpowiednim momencie.

Zagryzłam wargę, usiłując mentalnie dodać otuchy mojej przyjaciółce, choć żadne z nich nie zwracało na mnie uwagi. Wiedziałam, że ważyły się nasze losy — Schuster surowo zakazał wszelkich kontaktów cielesnych ze swoimi zawodnikami. Nie mogłam jej ganić, bo sama, tylko chwilę wcześniej, miałam całkowicie nieczyste zamiary wobec najmłodszej gwiazdy drużyny.

— Skoro jesteś taki dorosły, to weź odpowiedzialność za wasze... czyny — warknął trener, a ja przełknęłam głośno ślinę, widząc jak Sabine drgnęła. — Wybieraj, wylatuje ona albo wykluczam cię z kadry!

Wytrzeszczyłam oczy, nie wierząc w to, co się właśnie działo. Chciał go wyrzucić? Jednego ze swoich najlepszych zawodników, główną i pewną podporę w konkursach drużynowych? Czy on do reszty zwariował?

— Mówisz serio? — spytał Wank, jakby budząc się nagle z głębokiego snu.

— Jak zawsze — odparł tamten, lecz jego ton był już o wiele spokojniejszy, niż jeszcze chwilę wcześniej.

Sabine ścisnęła ramię swojego mężczyzny i uśmiechnęła się przez łzy wstydu. Patrzyli na siebie przez chwilę, a później odwróciła wzrok i kiwnęła mi głową. Drżały jej wargi.

— Przepraszam Lauro, ale musimy się szybciutko spakować.

Nie mogłam w to uwierzyć — dopiero co zaczęłam być szczęśliwa, jedynie kilka chwil mogłam cieszyć się normalnym życiem młodej dziewczyny, a tu nagle... znów odbierano mi to wszystko, i to w tak brutalny i nagły sposób.

Spuszczając głowę, całkowicie załamana, starałam się ukryć łzy, które bez żadnej kontroli pociekły mi po policzkach. Nie dokończymy jutro, Andreasie... nigdy już nie dokończymy.