Czternasty

LAURA

******

— Nie ma mowy — odezwał się Wank, a Sabine zamarła, podnosząc na mnie zawstydzony wzrok.

Patrzyłyśmy na siebie przez chwilę, a ja nie mogłam pozbyć się tego uciążliwego poczucia zawodu, które tak bardzo pragnęłam przed nią ukryć. Nie uważałam jej za całkowicie winną zaistniałej sytuacji, a jednak... gdzieś głęboko tlił się we mnie żal za jej wpadkę, bo wraz z nią musiałam odejść i ja.

— Mówiłeś coś? — spytał trener Schuster, unosząc brew. Nie wyglądał na pokojowo nastawionego człowieka.

Moje serce załomotało gwałtownie, bo zacięty i zdecydowany wyraz twarzy Wanka mógł zwiastować tylko jedno...

— Wyrzuć mnie.

Nie wiem kto wyżej uniósł brwi: Sabine czy Schuster. Pisnęła cicho, przyciskając drżącą dłoń do ust i wbiła w Wanka spojrzenie pełne niedowierzania. Mina trenera wyrażała sceptycyzm i coś na kształt... kpiny. Myślał, że brunet żartował.

— Nie bądź śmieszny, Andreasie! Masz skakać... nominowałem cię przecież na igrzyska i... — oburzył się, wymachując dłońmi.

Wank wcale nie wyglądał jakby było mu do śmiechu — widziałam jak zbladł w jasnym świetle lampki i jak drgał mu mięsień na policzku. Ta sytuacja była tak absurdalna, że chwilowo pomyślałam o tym, by zabrać głos. Powstrzymałam się jednak... byłam jedynie nic nie znaczącą podopieczną Sabine, nikim więcej. Powinnam milczeć.

— Powiedziałeś: ja albo ona — stwierdził Wank, kładąc nacisk na końcówki słów i cedząc je przez zęby. Nie patrzył trenerowi w oczy. — Biorę odpowiedzialność za swoje czyny, tak jak mi kazałeś!

Zapadła ciężka cisza... z rodzaju tych, co sprawiają, że masz ochotę przez cały czas się ruszać, by wypełnić pomieszczenie jakimkolwiek hałasem. Poczułam jak spociły mi się dłonie, byłam w kompletnym szoku! Wank prawdopodobnie stracił rozum. Ilu skoczków było chętnych, by znaleźć się na jego miejscu w tej jakże elitarnej kadrze? Ilu tylko czyhało na jedno potknięcie, kontuzję czy, no właśnie, aferę obyczajową?

Widziałam doskonale jak trener godził się z niewątpliwie heroiczną i całkowicie głupią decyzją swojego podopiecznego. Kierowały nimi emocje, wiedziałam o tym, a i Sabine musiała zdawać sobie z tego sprawę, choć w tamtym momencie stała wciąż w jednym miejscu, tłumiąc łzy.

— Dobrze. Tym razem wam odpuszczę — stwierdził, kierując rozwścieczony wzrok... na mnie. — Jeżeli jeszcze raz zobaczę, usłyszę lub dowiem się, że któraś z was dwóch uwodzi mojego zawodnika, wylecicie obie i to natychmiast. NATYCHMIAST! — wydarł się, celując palcem w moją stronę. Nic z tego nie rozumiałam, bo w końcu... to nie mnie nakrył.

To by było na tyle, jeśli chodziło o kwestię trenera. Omiótł wymownym spojrzeniem ich dwoje, a na końcu znów mnie i... wyszedł.

Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Sabine dowlokła się do łóżka i padła na nie, podkurczając nogi i ciężko wzdychając. Wank wciąż pozostawał na swoim miejscu, a ja podeszłam do mojej przyjaciółki, poprawiając sukienkę na jej biodrach, choć akurat w tym towarzystwie zachowanie przyzwoitości było całkowicie bezcelowe — Wank swoje już widział.

— Co się stało? — spytałam cicho, głaszcząc jej jasne, splątane włosy. Nie chciałam zbędnych szczegółów, ale ogólnego zarysu sytuacji, by zrozumieć wzburzenie trenera. — Widział was... razem?

— Razem? — prychnęła, ocierając załzawione oczy.

— No... — zająknęłam się, rzucając spłoszone spojrzenie na Wanka. — Czy wpadł na was, gdy byliście razem-razem... to znaczy... cholera, nie każ mi wymawiać tego słowa!

— Tak! — jęknęła żałośnie. — Dokładnie wtedy na nas wpadł.

Skrzywiłam się, zagryzając wargę. Biedna Sabine! Jak bardzo upokorzona musiała się czuć po czymś takim? Przecież mieli do tego pełne prawo, skoro byli parą dorosłych ludzi... a jednak nie. Trener Schuster trzymał krótko swoich podopiecznych, choć wydawało mi się, że nieco przesadzał.

Rozległy się szybkie kroki, trzasnęły drzwi, i to głośno. Rozpaczliwy głos warknął donośnie, już na zewnątrz. Spojrzałam na miejsce, gdzie powinien stać Wank, ale jego już tam nie było. Wyszedł nagle, a Sabine, całkowicie niespodziewanie, rozszlochała się na całego, mnąc ściskaną między palcami poduszkę.

Nie miałam pojęcia co się działo, ale nie mogło być to nic dobrego, bo płacząca Sabine była widokiem równie rzadkim, co płaczący Wank.

ANDREAS

*********

— Nie róbcie mi zdjęć! — mamrotałem pod nosem, patrząc na dziennikarzy i kibiców z nieskrywaną złością. — Nie, kiedy mam na głowie tą cholerną czapkę.

Jaki idiota wymyślił nam po raz kolejny otwarty trening? Wieczorem mieliśmy wracać do kraju, a norwescy ludzie wciąż nie dawali nam spokoju; pod skocznią zgromadziła się ich spora grupka, rozmawiali między sobą, wciśnięci w puchowe kurtki i popijali z kubków, nad którymi unosiły się obłoki białej pary. Widocznie chcieli wynagrodzić sobie odwołany konkurs, który, tak nawiasem mówiąc, mógł się odbyć.

Śnieg sypał od samego rana, gęsty i puszysty. Wszędzie wokół tworzyły się zaspy, mroźny wiatr smagał nasze twarze, gdy uparcie kopaliśmy między sobą podniszczoną futbolówkę, ale nie były to tak mocne podmuchy jak jeszcze zeszłego wieczora. Decyzje władz stawały się dla mnie coraz bardziej niezrozumiałe, przez co okropnie wkurzające!

Wank zachowywał się jak idiota — co nie powinno mnie zdziwić, bo zazwyczaj wcale nie było lepiej, ale... wyglądał inaczej. Przyglądałem mu się ukradkiem, by rozpoznać źródło tej zmiany. Zajęło mi to dużo czasu, bo kilka razy omal nie oberwałem piłką w nos, ale w końcu doszedłem do wniosku, że coś było nie tak z jego oczami... — błyszczały dziwnie, jakby był chory.

— Stary, co z tobą? — spytałem, udając, że chcę zabrać mu piłkę.

Zrobił unik, mijając mnie i trafiając do prowizorycznej bramki, za którą robiła zbitka plastikowych drążków. Oparłem dłonie na kolanach, oddychając głęboko, bo zimne powietrze skutecznie otrzeźwiało moją zmęczoną głowę.

— Nic. Właśnie wpakowałem gałę do siaty, a ty nawet nie zdążyłeś mrugnąć, więc to ty mi powiedz co z tobą.

Prychnąłem, zbywając go głupią miną. Przecież nie mogłem przyznać się, że zasnąłem dopiero przed samym świtem, bo przez większość czasu przewracałem się w łóżku, myśląc... marząc, podczas gdy on szlajał się nie wiadomo gdzie, a wiadomo z kim.

— Może trochę boli mnie głowa — rzuciłem obojętnie, przyjmując piłkę, którą kopnął w moim kierunku zdecydowanie zbyt mocno.

Zaśmiał się, poprawiając tą śmieszną pomarańczową czapkę.

— Mogę iść o zakład, że bardziej boli cię co innego.

Zanim zdążyłem skojarzyć te słowa z sugestywnym ruchem jego brwi, ten kretyn już zwiewał, więc mogłem tylko wyżyć się na piłce i włożyć w uderzenie całą swoją frustrację.

— No chyba cię pogięło! — ryknął Severin sekundę później, masując sobie tyłek.

Trafiłem go tam centralnie, i to cholernie mocno. Poczerwieniał na twarzy, jak zwykle, gdy był wkurzony. Podniosłem rękę w geście przeprosin i szybko odwróciłem wzrok, a w powietrzu poniósł się histeryczny chichot Wanka, który zgiął się wpół i rżał jak głupi, bo uwielbiał, gdy coś złego przytrafiało się Severinowi.

Grupka dziewczyn zaczęła klaskać i śmiać się perliście, więc odwróciłem się w ich stronę, omiatając każdą z nich spojrzeniem. Były młode i ładne, ustrojone w kolorowe czapki. Doskonale wiedziałem, że im się podobam, bo natychmiast ucichły, a ich oczy zrobiły się okrągłe z wrażenia.

W innych okolicznościach wypatrzyłbym jedną, by popisać się przed chłopakami mocą własnego uroku osobistego, który sprawiał, że mogłem mieć każdą z nich — począwszy od tych młodych, a skończywszy na ich starszych siostrach, ciociach i mamusiach. Poczułem się dziwnie, bo nagle zdałem sobie sprawę, że wypełniało mnie uczucie wielkiej pustki — jakbym tęsknił za czymś. Brakowało mi tam... jednej, konkretnej osoby.

Wciąż jeszcze mogłem wyobrazić sobie zapach jej włosów i miękkość, którą czułem pod palcami, dotykając jej skóry. W uszach brzmiał mi ten nieśmiały śmiech, a przed oczami migało spojrzenie, łagodne i delikatne, ale pełne tajemnic.

Po naszym rozstaniu, spędziłem resztę nocy leżąc w zmiętej pościeli na brzuchu i zaciskając pięści, by powstrzymać się od głupich wizji, jakie nachodziły mnie w ciemności.

Rozpamiętywałem każdy gest i każde słowo — wspomnienie jej ciała dobrowolnie przyciśniętego do mojego odbierało mi rozum i sprawiało, że przewracałem się w łóżku, ledwo nad sobą panując.

Musiałem z nią być. Musiałem ją mieć, na wyłączność i tylko dla siebie. Inaczej wybuchnę — myślałem, wycofując się z boiska i porzucając te męczące wspomnienia nieprzespanej nocy. Byłem dziwnie zły i rozdrażniony, co zdarzało mi się tylko wtedy, gdy bardzo czegoś chciałem. Minąłem Richarda i Michaela, którzy patrzyli na mnie zdziwieni, a później i Wanka.

— Pamiętaj o nartach, bo zaraz idziemy na górę — upomniał mnie, kiwając w stronę skoczni.

Wiedział doskonale kogo chciałem zobaczyć zanim skoczę.

LAURA

********

Śnieg padał coraz mocniej, gdy wreszcie zdołałam wydostać się z hotelu i dojść pod skocznię. Traktowałam drugą szansę od trenera bardzo poważnie i nie czekając na śpiącą, spłakaną Sabine, udałam się na miejsce pracy, uzbrojona w ten mniejszy i mniej kosztowny aparat, prostszy w obsłudze.

Minęłam całkiem spory tłumek, co bardzo mnie zdziwiło, bo wszyscy wiedzieli, że zawody zostały odwołane. Prawdopodobnie sportowcy cieszyli się tam tak dużą popularnością, że nawet ich zwykły trening wzbudzał duże zainteresowanie.

Dreptałam śliską ścieżką, lawirując między zaspami, a sprzęt posłusznie wisiał na mojej szyi, ocierając się o materiał kurtki. Żałowałam, że nie zabrałam ze sobą żadnej czapki, bo wiatr się wzmagał i był coraz bardziej dokuczliwy. Wtulałam nos w kołnierz, ale nie pomagało mi to zbytnio — marzłam porządnie i wiedziałam, że to odchoruję prędzej czy później, ale... najważniejszy był brak tego, jak się wyraził Andreas, śmiesznego warkocza.

Pozwoliłam włosom żyć własnym życiem — po prostu je rozpuściłam tak, że w tamtym momencie wiatr bawił się nimi, unosząc w górę i szarpiąc. Wypluwałam końcówki z buzi i raz za razem je poprawiałam, ale warto było — chciałam zobaczyć jego minę, by sprawdzić czy zauważy zmianę.

W pewnym momencie wpadłam na trenera, który maszerował wraz ze swoim asystentem w bliżej nieokreślonym kierunku, rozmawiając głośno. Uskoczyłam posłusznie w bok, odsuwając im się z drogi, ale nie ominęło mnie jego chłodne spojrzenie. Uśmiechnęłam się przepraszająco, a on skinął mi głową i się oddalił.

Wypuściłam powietrze z płuc, czując prawdziwą ulgę — nagrabiłyśmy sobie z Sabine, i to porządnie. Trenerska intuicja widocznie nie odnosiła się jedynie do sportu. Czuł, że coś się działo między mną a Andreasem i nie był z tego zadowolony, a ja... wręcz przeciwnie.

Wędrowałam dalej, prawie niesiona siłą wiatru, jakbym miała skrzydła. Wszystko mnie cieszyło — śnieg, wiatr, a nawet ciężkie, nisko płynące chmury. Aura była wprost idealna do zrobienia kilku zdjęć Andreasowi, bo błękit jego oczu wspaniale wpasowywał się w zimowe otoczenie.

Usiadłam na zimnej trybunie, prawie odmrażając sobie tyłek. Zagryzłam wargi, tupiąc nogami o betonowe podłoże i obserwowałam któregoś ze skoczków w locie.

Wciąż pozostawałam pod wrażeniem ich odwagi — z własnej woli opuszczali stabilną belkę, by z zawrotną prędkością zjechać w dół na spotkanie bezlitosnych sił przyrody. Wiatr nie zawsze był łaskawy, co uwidoczniło się w przypadku skaczącego w tamtym momencie — otrzymał silny podmuch z boku i musiał ratować się przed upadkiem.

Nie spuszczając wzroku ze skoczni, wyjęłam aparat z pokrowca i zaczęłam robić zdjęcia — jedno po drugim i kolejne, a dłonie skostniały mi z zimna.

— Gdzie jesteś? — szeptałam pomiędzy kolejnymi ujęciami, szukając wzrokiem tej znajomej, wysokiej sylwetki. — Gdzie się podziałeś?

— Czekasz na kogoś konkretnego? — spytał rozbawiony głos, a ja prawie skręciłam kark, gwałtownie się obracając i całkowicie rujnując robione właśnie zdjęcie.

Siedział tam sobie, dwa rzędy wyżej i uśmiechał się zagadkowo. Sparaliżowało mnie wrażenie, jakie na mnie wywarł, gdy tak beztrosko patrzył, podpierając się łokciami o barierki. Miał na sobie luźny strój i czarną kurtkę, a jasne włosy targał mu wiatr.

Moje oczy rozszerzyły się w podziwie, bo za nim rozciągał się piękny widok na góry i zabudowania, nad którymi wolno sunęły ciężkie i ciemne chmury, przepuszczając jedynie wąskie promienie światła. On na tym tle prezentował się idealnie — równie imponujący i chłodny, co prawie fizycznie mnie zabolało.

Mimowolnie podniosłam aparat i po chwili miałam go już takiego w pamięci, nie tylko swojej, ale także tej elektronicznej. Każde z ujęć było wspaniałe, bo inne na swój sposób i wiedziałam, że spędzę dużo czasu, po prostu się na nie gapiąc.

Opuściłam ręce, gdy podniósł się i ruszył w moją stronę. Choć betonowa powłoka była śliska i skuta lodem, on zgrabnie pokonał dzielącą nas odległość i już po chwili mogłam rozpłynąć się wewnętrznie, patrząc na niego z bliska.

Spięte narty oparł o barierkę, gdy usiadł tuż obok, nachylając się w moją stronę tak, że straciłam oddech. Spojrzał prosto w oczy i... włożył mi na głowę własną czapkę, którą wyciągnął z kieszeni.

— Cześć — powiedział miękko, naciągając pomarańczowy materiał na czoło i poprawiając włosy, podczas gdy ja wciąż wstrzymywałam powietrze w płucach. — Mam nadzieję, że uszy da się jeszcze uratować.

Uśmiechnęłam się szeroko w reakcji na tą drobną kpinę, ale wciąż nie mogłam wydusić z siebie choćby słowa. Rozbieganym wzrokiem chłonęłam widok jego twarzy, a gdy mój wzrok padł na usta, przepadłam.

Poczułam wielką, nieopanowaną ochotę, by go pocałować. Tak wielką, że nic nie powstrzymało mnie przed zarzuceniem mu rąk na szyję. Nie protestował, a nawet wyszedł mi naprzeciw, obejmując dłońmi moją szyję i już po chwili nasze języki walczyły ze sobą, a my wzajemnie przyciągaliśmy się ku sobie, całkowicie się zapominając.

— Tak, tego mi było trzeba — stwierdził po chwili zdyszany, gdy odepchnęłam go odruchowo, oddychając głośno. — Nawet nie zauważyłem, że odmroziłem sobie wargi na tym wietrze! Dobrze, że byłaś na miejscu i mi pomogłaś, bo wolę nie wyobrażać sobie, co by się stało, gdyby...

— To było... — wydusiłam w końcu, przerywając mu w połowie ironicznego zdania. Wciąż nie mogłam dojść do siebie.

— Niespodziewane — stwierdził, tym razem już na poważnie, szybko mrugając powiekami. Odczepił końcówki moich włosów od zamka przy rękawie kurtki. — Całkiem przyjemne... hmmm... dosyć intensywne, biorąc pod uwagę te ekstremalne warunki i...

— Ryzykowne! — wpadłam mu w słowo, odsuwając się jak najdalej i rozglądając wokół, bo oczami wyobraźni widziałam już trenera Schustera wyskakującego nagle spod ławki i krzyczącego: mam was!

Parsknął śmiechem, patrząc na mnie jak na małe dziecko, co sprawiło, że jeszcze bardziej się zdenerwowałam — na siebie, nie na niego. To ja go zaatakowałam. Co było ze mną nie tak, że nie mogłam panować nad własnym słabym ciałem w jego obecności?

— Nie myśl tyle, tylko chodź tu do mnie jeszcze na chwilkę, bo muszę już spadać — to powiedziawszy, pociągnął mnie na swoje kolana i pocałował mocno, przygryzając mi wargę. Pisnęłam cicho, a on śmiał mi się prosto w usta, podnosząc nas do pionu.

Chciałam go walnąć, ale uchylił się, chwytając narty i mogłam tylko obserwować jak przeskakiwał po dwa stopnie naraz. Westchnęłam głośno, przyciskając palce do spuchniętych ust.

— Dokończymy później! — zawołał jeszcze, zanim zgrabnie przeskoczył przez barierkę. Miałam nadzieję, że potknie się albo chociaż zachwieje, ale nie, on musiał być idealnym, pięknym draniem, który po raz kolejny zostawił mnie samą w takim... takim... stanie!

Usiadłam ciężko, próbując uspokoić rozszalałe serce i hormony, a moje ciało dosłownie rwało się do góry, by... no nie wiem... tańczyć? Chciałam skakać z radości i śpiewać, a później rzucić się w śnieg i ochłodzić zmysły, które budziły się z głębokiego snu.

Byłam tak bardzo podekscytowana tą nieznaną mi jeszcze stroną młodego życia, że prawie zapominałam o oddychaniu. Uśmiechałam się sama do siebie, co nie zdarzało mi się wcześniej zbyt często, a przed poznaniem Sabine prawie wcale.

Powód mógł być tylko jeden, prosty i nieodwołalny, niemożliwy do pomylenia z żadnym innym — to była miłość. Musiała być! To uczucie, rozsadzające mnie od środka i promieniujące od serca we wszystkie zakątki ciała, musiało nią być, choć przecież nie miałam żadnych argumentów, by moje myśli potwierdzić.

Postanowiłam poddać się tej fali i płynąć wraz z nią, nie dbając o to czy wypłynę na spokojne wody, czy złowieszczy prąd roztrzaska mnie niespodziewanie o twarde, ostre skały.

Zdjęłam podarowaną czapkę z głowy i wygładziłam ją na kolanach, dotykając czule, jakby to był mój największy skarb. Podniosłam do twarzy i wtuliłam policzek w materiał, głęboko wzdychając. Byłam wybitnie dla świata... skończona.

— Zdajesz sobie sprawę, maleńka, że on cię tylko wykorzystuje? — spytał donośny kobiecy głos, a ja odwróciłam się równie zaskoczona, jak i zaciekawiona, bo niewątpliwie słyszałam go po raz pierwszy w życiu.