niedziela, 20 października 2013

Piąty

LAURA
*****

Wciąż jeszcze słyszałam głos Sabine, gdy wydzierała się za mną wniebogłosy, ale szczerze mówiąc - miałam ją gdzieś.
Czułam się zdradzona. Oszukana. Jak mogła mi to zrobić? Wiedziałam, że to całe wieczorne wyjście było mocno podejrzane i gdzieś w głębi siebie przeczuwałam, że moja obecność była chłopakom całkowicie obojętna, ale nie spodziewałam się, że będę intruzem. 
Ziemia pod moimi butami była twarda i ubita, więc pięty bolały niemiłosiernie, a mimo to parłam do przodu, byleby uciec jak najdalej od Sabine i... no cóż, także od Andreasa. Zostawiłam wszystko za sobą, a pragnienie ucieczki i izolacji od otaczającego mnie świata było tak silne, że całkowicie zagłuszyło wszelkie normalne myśli. Po kilkunastu minutach nieprzerwanego marszu uświadomiłam sobie, że nie znam drogi powrotnej, a i okolica wydała mi się całkowicie inna, niż ta mijana wcześniej. Noc była ciemna, mróz wzrastał z każdą minutą, a adrenalina krążąca w moim ciele, wyparowała nagle i jedynym uczuciem, jakie mi pozostało, był strach.  
 - Masz swoje wielkie wyjście! - wymamrotałam gniewnie, mocując się z suwakiem kurtki, który jak na złość się zaciął.
Gorące łzy zapiekły mnie w oczy, ale stłumiłam je razem z poczuciem całkowitej porażki i bólem odrzucenia. Miałaś jej nie brać ze sobą... Jego twarz, gdy wypowiadał to proste zdanie, które złamało moje kruche serce... Wyraz jego jasnych oczu... Jego uśmiech skierowany tylko do Sabine... Co ja sobie wyobrażałam? Dlaczego pozwoliłam swojej głupiej, pustej głowie, by wpuściła go do środka? Wolałabym, by powróciły koszmary! Chciałabym znów poczuć ból skroni rozdzieranych przez kulę, byleby tylko czuć cokolwiek, bo w tamtym momencie stawałam się... emocjonalnie martwa.
Dlaczego on? Dlaczego tak mnie do niego ciągnęło? Skąd ta tęsknota za nieznanym? Wszakże znałam go od niedawna, nic o nim nie wiedziałam, ale... potrzeba by go dotknąć była tak paląca, że racjonalne myśli schodziły na drugi plan. Głos w mojej głowie wołał bym dała sobie spokój, a serce w głębokim sprzeciwie biło głośno i szybko na każdą myśl związaną z Andreasem.
Nagle w oddali zamajaczył blask. Przyjrzałam się dokładniej. Tak, to zbliżał się samochód. Najpierw poczułam dziwną obawę - wokół mnie rosły potężne sosny, a w ich cieniu kręta droga wiodła w nieznane - ale natychmiast ją zagłuszyłam. Było mi obojętne co się ze mną stanie. Życie okrutnie się ze mną obchodziło. Bardzo okrutnie.
Auto minęło mnie z głośnym świstem powietrza, opryskując zmarzniętym śniegiem, aż uskoczyłam w bok. Wylądowałam w przydrożnym rowie na kolanach, brodząc w zaspie. Ubranie niemal natychmiast przemokło, a zęby głośno trzaskały o siebie. Objęłam się rękami.
Po samochodzie pozostał w oddali jedynie czerwony poblask tylnych reflektorów - ot, zwykła ludzka życzliwość, by nie zatrzymać się w środku lasu widząc drobną postać błąkającą się przy szosie. Podciągnęłam nosem. Bardzo się hamowałam... zagryzałam wargi do krwi, ale... siedząc tam, na zimnym śniegu, sama i całkowicie zdruzgotana, po prostu się rozbeczałam. Tłukłam zaciśniętą pięścią w pobocze.
 - Dosyć! Dosyć! Zatrzymajcie ten pieprzony świat, ja wysiadam! - darłam się bez sensu, a mój krzyk tonął w mroku i nikt nie zamierzał na niego odpowiedzieć.



ANDREAS
*****


 - Minęła już prawie godzina!
W głosie Sabine słychać było rosnące zmartwienie. Porzuciła i samochód, i Wanka, pomimo tego, że jeszcze chwilę wcześniej oboje siedzieli w aucie, a szyby zaparowały od środka. Wyścig, który planowaliśmy od dawna, nie odbył się, bo... no właśnie, nie mogliśmy odczepić od siebie zakochanej pary.
 - Nic jej nie będzie, pewnie już grzeje tyłek pod kołdrą - zawołał Severin, dokręcając coś przy kole.
Sam zaczynałem się obawiać. No może nie, że zaraz nie wiadomo jak, ale jednak... to była moja wina, że Laura uciekła. Nie powinienem był walić prosto z mostu, że to nie miejsce dla małej świętoszki, którą niewątpliwie była. Nasze nielegalne wyścigi samochodowe ukrywaliśmy przed trenerem już od bardzo dawna. Gdyby się dowiedział...
 - Muszę już iść - stwierdziła blondynka, a Wank prawie się udusił, próbując pokazać mi, bym coś zrobił.
Pobiegł za nią, gdy zniknęła za górką. Zostawił włączony silnik, otwarte drzwi... Zwariował. Trąciłem Richarda, który opierał się o maskę po mojej prawej stronie. Chciałem się ponabijać z głupoty Wanka, bo widocznie oszalał na punkcie naszej fotografki, ale mina Rysia nie wyrażała chęci do żartów. Był.... przestraszony?
 - A tobie co? - spytałem, ciągnąc go za rękaw skórzanej kurtki.
 - Martwię się - stęknął.
 - Czym? Kryzysem na świecie?
Nie spodobał mu się mój głupi ton.
 - Odwal się! Przecież ona poszła całkiem sama... Nie zna drogi.
Skrzywiłem się. Dlaczego nagle obchodziła go Sabine? On też się w niej zabujał?
 - Nie wiem czy zauważyłeś, ale Wank poleciał za nią z językiem na brodzie... - poinformowałem Rysia, wskazując palcem miejsce, gdzie ta dwójka zniknęła za pagórkiem.
 - Co ty pieprzysz? - wydarł się na mnie.
 - A co ty?! - zdziwiłem się.
 - Chodzi mi o Laurę, ty krowi placku! Skąd wiesz jak dotarła do mieszkania? Przecież nie zna tych terenów.
Rysiowy głos rozsądku uświadomił mi, że było w tym trochę racji. Rzeczywiście, dziewczyna zwiała jakby gonił ją sam diabeł, a my powstrzymaliśmy Sabine przed pójściem za nią, bo byliśmy pewni, że zaraz wróci. Podrapałem się po głowie. Na prawo las, a na lewo miasteczko, jednak, by do niego dotrzeć, trzeba było iść ładne kilka kilometrów. Okolica szemrana, pełna drobnych pijaczków i bezpańskich zwierząt. Niezbyt ciekawe miejsce na spacery.
 - Zamierzasz... - chciałem spytać Richarda, czy pojedzie szukać dziewczyny, ale głos mi się załamał, gdy w oddali rozległo się stłumione wycie syren.
Mogło nie znaczyć nic... a mogło też wszystko. Ogarnęło mnie dziwne uczucie, ręce działały same i po chwili odpalałem już samochód, a Richard kopiował moje ruchy. Kilka sekund później gubiłem za sobą kolejne metry, mknąc w mroku ulicy. Samochód Rysia minął mój ze świstem, więc przyspieszyłem automatycznie, choć powoli docierało do mnie, że czekało nas szukanie igły w stogu siana. W mojej głowie szalały myśli. Oby nic jej się nie stało! Oby to był ktoś inny.
 - Poczucie winy by mnie zabiło - szepnąłem cicho, tłumacząc sobie własne nagłe zamartwianie się o Laurę. A może to jednak nie to?

LAURA
*****

Leżałam sobie spokojnie.
W górze świecił księżyc, a jego duża tarcza dawała złudne poczucie ciepła. Oddychałam już cicho, coraz bardziej się wysilając. Było mi zimno. Bardzo zimno.
Korony sosen nad moją głową tworzyły okrąg, a ten zaczynał się kręcić, co nie było ani śmieszne, ani miłe. Wirowały mi od tego myśli. Nie pamiętałam już co się stało wcześniej. Chciałam tylko spać. Dziwne uczucie, to zamarzanie. Kończyny piekły, jakby przypalane żywym ogniem, a przecież spoczywałam w głębokim śniegu. Usta spierzchły. Serce zwolniło.
Strzeli do ciebie, uważaj! Strzeli! Jest tuż obok! Wzruszyłam ramionami - blade wspomnienie ojca mierzącego mi prosto w twarz z pistoletu nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia. Strzelaj - myślałam. - Przecież i tak od urodzenia jestem martwa!
Oczy uniosłam wysoko, mogłyby prawie zniknąć w czaszce. Powieki zacisnęłam. To koniec. Nie będę się dłużej męczyć, dość już łez. Takie życie to chyba jakiś głupi żart wszechświata... Okrutny i podły kawał. Żałosna tragedia. Szkoda, że Sabine wtedy odwróciła mnie od skoku...
 - Sabine - wychrypiałam, a mroźne powietrze podrapało mi gardło.
Przypominałam sobie wszystko, a piękna twarz mojej dobrodziejki uśmiechała się do mnie szeroko. Otworzyłam oczy. Muszę... muszę wstać... Natychmiast! Nie mogę zostawić Sabine samej! Ona, tak jak ja, nie ma na świecie nikogo! Skostniałe palce ryły w śniegu, stopy tarły o podłoże, a jednak nie miałam siły by się podnieść.
 - Pomocy... - zapłakałam, a sosny pochyliły się niżej, jakby chciały z bliska obejrzeć moją nędzną śmierć.
Wreszcie ciało zwiotczało mi całkowicie - mózg wydawał chaotyczne komendy, ale bezskutecznie. Łzy na policzkach zamarzły, a w uszach pojawił się pisk. To nie tak miało być - skarżyłam się nie wiadomo do kogo. Ja tylko chciałam być kochana... Nie zdążyłam...

***

 - Nic ci nie będzie, słyszysz?
Anielski głos przemawiał do mnie głośno i z napięciem. Ktoś potrząsnął moim ciałem. Potem jeszcze raz i znów. Uniosłam się nad ziemią. Ktoś przeklinał kwiecistą, niemiecką łaciną. Zamachałam stopami, choć prawie ich nie czułam. Głowa odskoczyła mi na bok, a ucho zapiekło dotkliwie. Ktoś znów posłał w dal śliczną wiązankę bluźnierstw. 
 - Andreas, weź się w garść, do jasnej cholery! - głos dopingował jakiegoś Andreasa.
Poczułam pod plecami miękkość, a czyjeś niecierpliwe dłonie szarpały moje ciuchy.
 - Nie lubię Andreasa, bo to chudy, tleniony zarozumialec i mnie wkurza - wymamrotałam niewyraźnie i prawie natychmiast o tym zapomniałam.
Głos zamilkł, dłonie znieruchomiały. Po chwili całkowitej ciszy boski głos znów rozległ się przy moim uchu, tym razem bliżej.
 - Też mi coś - prychnął. - Zaraz tam tleniony!
Otworzyłam oczy, bo wzburzenie słyszalne we wspaniałym pomruku sprawiło, że nagle, całkowicie podświadomie,  rozpoznałam jego właściciela. Podniosłam się raptownie, a krew prawie uderzyła mi do mózgu. Wróciły wspomnienia, a wraz z nimi jasne myślenie.
Siedziałam w aucie. Otaczało mnie duszne ciepło, a gorące powietrze wraz z głośnym szumem wydostawało się z dmuchawy i mieszało z tym zimnym, wpadającym przez otwarte drzwi. Spojrzałam w dół i natychmiast się zawstydziłam - ktoś zerwał ze mnie przemoczoną bluzkę i w taki to sposób siedziałam sobie przed Andreasem na wpół naga. Ten patrzył gniewnie, nachylając się w moją stronę. Niebieskie oczy błyszczały intensywnie. Ciężko oddychał.
 - Dziewczyno! - ryknął. - Co ty sobie myślałaś? Mogłaś umrzeć!
Jego ton był rozpaczliwy i wcale nie widziałam powodu, dla którego aż tak się zdenerwował. Drżały mu dłonie, gdy brutalnie szarpnął za mój warkocz i całkowicie niespodziewanie przyciągnął mnie do siebie...

sobota, 5 października 2013

Czwarty



ANDREAS
*****

 - To o co się zakładamy?
Spojrzałem na Richarda, szacując swoje szanse. Ostatnio brakowało nam rozrywki, a i ta noc w klubie nie była całkiem udana, bo trener nie spuszczał nas z oczu. Ukradkiem dopijaliśmy piwo.
 - Chłopie, chcesz się zakładać o tą nieśmiałą myszkę? - wypaliłem, czując alkohol krążący w moich żyłach.
Richard popatrzył na mnie... dziwnie.
 - Co ci szkodzi? - spytał, wzruszając ramionami.
 - Jak to co? - wtrącił Wank tonem wielkiego znawcy kobiet. - Wyzwaniem jest poderwać taką dziewczynę, bo to klasyczna cnotka. Nie opłaca się wam do niej startować.
Zmarszczyłem czoło i odszukałem wzrokiem tą małą asystentkę. Nie była w moim typie, ale było w niej coś... niepokojącego. Już od samego patrzenia zjeżyły mi się włosy na rękach.
 - Ona jest jakaś dziwna - wymamrotałem.
 - Stawiam tysiaka, że spławi was obu - rzucił rozochocony Wanki.
Obróciłem się do niego w sekundę i ryknąłem śmiechem - zadarł nie z tym facetem, co trzeba. Wyzwania były moją specjalnością, a w dodatku dawno nie bawiłem się w zdobywanie dziewczyn, bo... no cóż, pchały się same.
 - Nie szkoda ci tysiaka? - spytałem, a w myślach już kupowałem za te pieniądze nowe głośniki do auta. - To będzie jakieś dwa dni roboty, jeśli nie krócej... mogę się przecież postarać.
 - Nie zapominaj o mnie - oburzył się Richard, wyciągając dłoń. - To ja mam słodkie dołeczki.
 - Ona nie potrzebuje twoich dołeczków, tylko twojego... - żachnąłem się.
 - Przebijam - krzyknął Wank i po chwili wszyscy trzej spojrzeliśmy na biedną, smutną Laurę, która samotnie popijała piwo przy barze.
 - Do roboty - szepnąłem Richardowi na ucho i wstałem z zagadkowym uśmiechem, a jemu aż zadrgała szczęka.
Dwa dni, może nawet mniej...

***

W poniedziałek rano nie mogłem się doczekać przyjazdu naszych fotografek.
Wyzwanie nakręcało we mnie nieznane pokłady radości i zapału do głupich, męskich gierek. Ciągnęło mnie do nieznanego... Rywalizację miałem we krwi.
Wsunęła się do pomieszczenia myśląc, że nikt jej nie zauważył, co było oczywiste w towarzystwie takiej efektownej blondynki, którą była Sabine. Ale ja ją widziałem. Czekałem na nią niecierpliwie...
Denerwował mnie Wank, który prawie dostawał orgazmu za każdym razem, gdy Sabine była w pobliżu. Gadał o niej bezustannie, a dopiero kilka dni wcześniej chciał się oświadczać swojej byłej. Co za facet!
 - Andreas Wellinger? - usłyszałem, a Severin zabuczał głupio, więc przechodząc obok nadepnąłem mu na stopę i z satysfakcją przyjąłem jęk bólu.
Sabine ustawiła mnie pod ścianą, która przykryta była specjalnym płótnem. Wyprostowałem się i napiąłem mięśnie, bo tak naprawdę to nie miałem pojęcia jak się pozuje do sesji i zawsze głupio wychodziłem na zdjęciach. Odszukałem wzrokiem Laurę, która z przerażeniem w oczach mamrotała coś do blondynki. Później zbliżyła się i wyciągnęła dłoń jakby chciała mnie dotknąć, ale natychmiast ją cofnęła. Wank ryknął śmiechem, a reszta nie pozostawała gorsza. Przewróciłem oczami.
 - Możesz... możesz podnieść głowę trochę wyżej? - spytała, wpatrując się prawdopodobnie gdzieś w nasze buty.
Coś w jej głosie, a może w tym spłoszonym spojrzeniu sprawiło, że chwilowo miałem ochotę krzyknąć na resztę, by się zamknęli, bo dziewczyna się denerwowała. To uczucie natychmiast minęło.
 - Mogę - bąknąłem, nie ruszając się nawet o milimetr.
Usłyszałem rechot chłopaków, więc także się uśmiechnąłem. Widziałem, że Richard prawie puszczał parę uszami. Przeniosłem wzrok na czubek jej głowy i wtedy wreszcie na mnie spojrzała... Cholera. 
Miała oczy jak sarenka - duże, brązowe i tak przepełnione strachem, że aż zrobiło mi się jej żal. Patrzyła z wyrzutem i chwilowo poczułem się pod tym spojrzeniem jak głupi szczeniak, bo... było w nim ukryte jakieś życiowe doświadczenie. To było dziwne i straszne.
Ustawiłem się tak jak prosiła i usiłowałem skupić uwagę na czymś innym, gdy wycofała się w stronę aparatu... Towarzystwo buczało w najlepsze, a Richard przeszedł obok z kanapką. Jedzenie potrafiło skutecznie zająć moją głowę.
 - Rysiu - szepnąłem. - Daj gryza.
Początkowo skrzywił się i schował chleb za plecami, ale widząc moją błagalną minę zlitował się. 
 - Żebyś przytył trzy kilo, skurwielu - mruknął.
Smak pomidora w ustach sprawił, że zaburczało mi w brzuchu. Chciałem jeszcze jednego gryza, ale wtedy wróciła... ona. Wydarła się na Richarda, na co zareagowałem szerokim uśmiechem, widząc jego minę. Później założyła ręce na piersi... Zagapiłem się. Po chwili zaczęła głośno oddychać i zacisnęła usta. Prawie poczułem jej złość, ale nie spodziewałem się tego, co stało się później.
 - Czy ktoś może go uspokoić? - ryknęła, a kanapka wypadła Richardowi z rąk.
Próbowałem się uspokoić, a później wszystko potoczyło się bardzo szybko i gdy kichnęła, wytrącając wszystkich z równowagi, uznałem, że to najbardziej dziwaczna dziewczyna jaką kiedykolwiek miałem okazję spotkać. Nie miałem zielonego pojęcia jak się do niej zabrać, by wygrać zakład, a przecież przegrywać nie zamierzałem. O, nieee...


LAURA
*****

Zapach jego skóry był... nie do opisania, a świadomość takiej bliskości w ciasnym pomieszczeniu sprawiła, że moje ciało zaczęło żyć własnym życiem. Powieki zacisnęły się mimowolnie, zmarszczka między brwiami pogłębiła się, a zęby zacisnęły na dolnej wardze, gdy moje dłonie odważyły się na rozpoczęcie wędrówki w górę. Przesunęłam palcami po materiale jego koszulki, a na wysokości czoła czułam ciepły oddech, który poruszał moimi włosami. Leniwy uśmiech rozlał mi się po twarzy i miałam ochotę zamruczeć. Było mi tak wspaniale... 
 - Laura? - westchnął.
Tak, tak do mnie mów. Uniosłam rękę, by dotknąć jego twarzy, chciałam obrysować kontur tych wspaniałych ust, zbadać językiem ich wnętrze i...
 - Laura!
Skrzywiłam się lekko - ton głosu miał zniecierpliwiony i taki... dziwnie piskliwy. Co z nim było nie tak?
 - Laura, to nie pora na drzemkę!
Opuściłam ręce. Jaka drzemka? Przecież ja...
 - Nie śpię - wymamrotałam i wtedy właśnie uświadomiłam sobie, że jednak zasnęłam.
Gapili się wszyscy - łącznie z Sabine, która nachylała się nade mną, a jej mina była bardziej, niż zdegustowana. Coś mówiło mi, że to właśnie ją musiałam macać, śniąc o Andreasie. Tlenu, siostro. Pacjent się dusi... ze wstydu! Przebiegłam wzrokiem po ich twarzach - ile słyszeli? Co widzieli? Byłam skończona!
Musiałam zasnąć ze zmęczenia, gdzieś pomiędzy unikaniem patrzenia na Andiego i gapieniem się na Richarda. 
 - Wstawaj i dokończ to, co zaczęłaś - zrugała mnie Sabine, a skoczkowie nie spuszczali ze mnie wzroku.
Na drżących nogach podeszłam do aparatu. To wszystko musiało oznaczać, że Wank nie rozbił dzbanka, ja nie poszłam szukać miotły, a Andi nie zamknął się ze mną w ciasnym kantorku. Jaka... szkoda.
Dopiero później dotarł do mnie pewien szokujący fakt - mimo tego, że spałam płytko i w ciągu dnia, to po raz pierwszy nie śniłam o strzelającym do mnie pistolecie. Może to dlatego, że sen nie był zbyt głęboki i trwał tylko chwilkę? To było takie... dziwne.

***

Po tej akcji na sesji długo nie mogłam dojść do siebie.
Zdjęcia wyszły wspaniale, wszyscy byli zadowoleni, a Sabine pakowała już walizki. Siedziałam tylko i wpatrywałam się w przestrzeń - coś się we mnie kotłowało, prawie czułam jak skwierczał mój mózg! Miałam ochotę rozciąć sobie głowę i wyrzucić w cholerę ten zbędny organ, bo wciąż podsuwał mi przed oczy pewną bezczelną twarz blond aniołka, który chował swe diable rogi pod uroczą, bujną czupryną. Dość! - wołał rozsądek. Dawaj, dawaj! - przekrzykiwało go serce. Chwyciłam się za włosy.
 - Nie wytrzymam - jęknęłam cicho, nie wiadomo czy z bezsilności, czy z tęsknoty za tym, czego nie miałam i mieć nie mogłam.
Padłam na łóżko i ukryłam twarz w dłoniach. To wracało... czułam ten cały smutek i znów nawiedzały mnie złe myśli. Zrób sobie coś! No dalej! Urodziłaś się przecież, by cierpieć. Nikt mnie wcześniej nie chciał więc dlaczego on miałby się mną zainteresować? Wszyscy się ze mnie śmiali. Nikt nie uważał za godną uwagi - byłam tylko cieniem Sabine. Łzy, które spłynęły po moich policzkach były bardzo słone i gorące. Głośno podciągałam nosem, gdy za drzwiami rozległ się piskliwy głos Sabine:
 - Nie uwierzysz co napisał mi Wank!
Wparowała do pokoju bez pukania, więc nawet nie zdążyłam się ogarnąć, by nie widziała oznak słabości. Ona jednak całkowicie zignorowała mój stan i rzuciła się na miejsce koło mnie.
 - Wank? Napisał do ciebie? - zdziwiłam się. - Od kiedy to jesteście ze sobą blisko?
Poruszyła brwiami, całkowicie z siebie zadowolona. Jej idealny makijaż aż raził w oczy.
 - Nie jesteśmy ze sobą... blisko. Jeszcze... - celowo zawiesiła głos, by wzmocnić napięcie. - Co nie zmienia faktu, że dorwał mój numer i zaprosił mnie... to znaczy nas - to mówiąc rozczochrała mi włosy dłonią, choć pewnie i tak były w opłakanym stanie - na wieczór w pewne miejsce.
 - Czyli? - dociekałam, bo widocznie coś przede mną ukrywała.
 - To bardzo tajne i mamy nikomu nie mówić, bo trener nie może o tym wiedzieć - wyjawiła tajemniczo i zerwała się z łóżka. - Wstawaj i przestań się mazać! Ubierz się ciepło, wychodzimy.
Zostawiła mnie taką - załamaną i drżącą od tłumionego płaczu. Ubierać się? Ciepło? Wychodzimy?

***

Noc była tak chłodna, że nawet dwuwarstwowe rękawice nie były w stanie ogrzać moich dłoni. Trzęsłam się niemiłosiernie, a Sabine dreptała obok, dumna i wyprostowana. Jej futrzana czapka wspaniale współgrała z delikatnymi lokami, którym nie szkodził nawet mróz i ostry wiatr. Jak na ironię, ja czułam, że moje włosy puszyły się jak siano, a twarz wciąż jeszcze wydawała się spuchnięta od wcześniejszego beczenia. Wspaniale! Za kilka chwil miałam stanąć oko w oko z Andim i resztą modeli.
 - Na pewno podał ci dobrą drogę? - spytałam, choć wiedziałam już jaka będzie odpowiedz.
 - Oczywiście, że tak - obruszyła się, zawzięcie klikając na klawiaturze.
Szłyśmy opustoszałą ulicą, która prowadziła jedynie do obrzeży miasta, a dalej rozciągał się las i duże obszary starych, wybetonowanych pozostałości po placach z magazynami. Nie mogłam nic dojrzeć, gdyż widok na dalszy teren zasłaniało mi małe wzniesienie, ale za to zaczęłam słyszeć dziwne, stłumione odgłosy. Wytężyłam słuch i usiłowałam oddychać ciszej, choć byłam już bardzo zdyszana.
 - Sabine, nie podoba mi się tutaj - zaczęłam, gdy moich uszu dobiegł pisk opon i odległe krzyki.
 - A ja zaczynam się jarać - wymamrotała podekscytowana i pociągnęła mnie bym szła szybciej.
Dwadzieścia kroków później dotarłyśmy do stromego urwiska, a przed nami rozciągała się panorama sąsiedniego miasteczka, solidnie oświetlonego. Niżej, na terenie starej fabryki, ujrzałam coś, co sprawiło, że moje stopy zaryły o ziemię.
 - Jasna cholera! - tylko tyle zdołałam z siebie wydusić, a mój głos poniósł się wraz z podmuchem wiatru daleko, gdzie utonął w ryku uruchamianych silników.
Samochodów było kilkanaście - różne, starsze i całkiem nowiutkie, a łączyła je jedna cecha - wszystkie bez wątpienia były sportowe. Cholernie drogie.
 - Wariaci! - pisnęła Sabine, ciągnąc mnie za sobą w dół zbocza.
Opierałam się długo, lecz w końcu dałam za wygraną - w głębi duszy czułam, że tam działo się coś dziwnego i... ekscytującego. Zbiegłyśmy w dół, przeskakując z kamienia na kamień, a huk silników i pisk opon coraz bardziej nas ogłuszał. Gdy moje buty dotknęły betonowego podłoża podniosłam głowę i zrozumiałam, że zostałyśmy zauważone. W naszą stronę mknęło pomarańczowe auto o opływowym kształcie. Złapałam Sabine za rękę i wrzasnęłam, gdy pojazd zatrzymał się przed nami w poślizgu, bokiem. Ciemna szyba powoli zjechała w dół, a kierowca wystawił dłoń odzianą w czarną, skórzaną rękawiczkę i zaraz później wyłoniła się także głowa. Brakło mi tchu.
 - Miałaś jej nie brać ze sobą - stwierdził Andreas Wellinger, patrząc z wyrzutem na moją przyjaciółkę, a ja poczułam się gorzej, niż kiedykolwiek wcześniej.